غزل ۲۳۰ مولانا

۱	زِ سوزِ شوقْ دلِ من، هَمی‌زَنَد عَلَلا	که بوک دَررَسَدَش از جَنابِ وَصلْ صَلا
۲	دل است هَمچو حسین و فِراقْ هَمچو یَزید	شهید گشته دو صد رَه، به دشتِ کَرْب و بَلا
۳	شهید گشته به ظاهر، حَیات گشته به غَیب	اسیر در نَظَرِ خَصْم و خُسروی به خَلا
۴	میان جَنَّت و فردوسِ وَصلِ دوست مُقیم	رَهیده از تَکِ زندانِ جوع و رُخْص و غَلا
۵	اگر نه بیخِ درختش درونِ غَیبْ مَلی ست	چرا شکوفه وَصلَشْ شِکُفته است مَلا
۶	خَموش باش و زِ سویِ ضَمیرْ ناطِق باش	که نَفْسِ ناطِقِ کُلّی بگویَدَت اَفَلا

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!