غزل ۲۳۱ مولانا
| ۱ | سَبُک تَری تو از آن دَم که می‌رَسَد زِ صَبا | زِ دَم زدن نشود سیر و مانده کَس جانا | |
| ۲ | زِ دَم زَدن کِه شود مانده یا کِه سیر شود؟ | تو آن دَمی که خدا گفت یُحْیِیِ اَلْمَوْتی | |
| ۳ | دَهانِ گور شود باز و لُقمه ایش کُند | چو بَسته گشت دَهانِ تَن از دَمِ اِحْیا | |
| ۴ | دَمَم فُزون دِه تا خیکِ من شود پُرباد | که تا شَوَم زِ دَمِ تو سوار بر دریا | |
| ۵ | مَباد روزی کَنْدَر جهانْ تو دَرنَدَمی | که یک گیاه نَرویَد زِ جُمله‌یْ صَحرا | |
| ۶ | فروکَش این دَم زیرا تو را دَمی دِگَر است | چو بِسْکُلَد زِ لب این باد، آن بُوَد بَرجا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!