غزل ۲۲۹۲ مولانا

۱	به لاله دوش نسرین گفت، بَرخیزیمْ مَستانه	به دامانِ گُلِ تازه، دَرآویزیمْ مَستانه
۲	چو باده بر سَرِ باده خوریم از گُل رُخِ ساده	بیا، تا چون گُل و لاله، دَرآمیزیمْ مَستانه
۳	چو نرگسْ شوخْ چَشم آمد، سَمَن را رَشک و خشم آمد	به نسرین گفت تا ما هم بَراِسْتیزیمْ مَستانه
۴	بُتِ گُل رویِ چون شِکَّر، چو غُنچه بسته بود آن دَر	چو دَر بُگْشاد وقت آمد که دَرریزیمْ مَستانه
۵	که جان‌ها کَزْ اَلَست آمد، بَسی بی‌خویش و مَست آمد	ازان در آب و گِل هر دَم هَمی‌لَغزیمْ مَستانه
۶	دلا تو اَنْدَرین شادی، زِسَروْ آموز آزادی	که تا از جُرم و از توبه، بِپَرهیزیمْ مَستانه
۷	صَلاحِ دیدهٔ رَه بینْ صَلاحُ الدّین، صَلاحُ الدّین	برایِ او زِ خود شاید، که بُگْریزیمْ مَستانه