غزل ۲۳۳ مولانا
۱ | کجاست ساقیِ جان تا به هم زَنَد ما را؟ | بِروبَد از دلِ ما فکرِ دیّ و فردا را | |
۲ | چُنو درخت کم اُفْتَد پَناهْ مُرغان را | چُنو امیر بِبایَد سپاهِ سودا را | |
۳ | رَوان شود زِ رَهِ سینه صد هزار پَری | چو بر قِنینه بِخوانَد فُسونِ اِحْیا را | |
۴ | کجاست شیرِ شکاریّ و حَملههایِ خوشش؟ | که پُر کنند زِ آهویِ مُشکْ صَحرا را | |
۵ | زِ مشرق است و زِ خورشیدْ نورْ عالَم را | زِ آدم است ذَر و نَسْل و بَچّه، حَوّا را | |
۶ | کجاست بَحْرِ حَقایق؟ کجاست اَبرِ کَرَم؟ | که چَشمههایِ رَوان داده است خارا را | |
۷ | کجاست کان شَهِ ما نیست؟ لیک آن باشد | که چَشم بَند کُند سِحْرهاشْ بینا را | |
۸ | چُنان بِبَندد چَشمَت که ذَرّه را بینی | میانِ روز و نبینی تو شَمسِ کُبری را | |
۹ | زِ چَشم بَندِ وی است آن که زورَقی بینی | میانِ بَحْر و نبینی تو موجِ دریا را | |
۱۰ | تو را طَپیدنِ زورَق زِ بَحْرْ غَمْز کُند | چُنان که جُنبشِ مَردم به روزْ اَعْمی را | |
۱۱ | نَخواندهیی خَتَمَ اللَّهْ، خدایْ مُهر نَهَد | هَمو گُشایَد مُهر و بَرَد غِطاها را | |
۱۲ | دو چَشمْ بَسته تو در خواب نَقْشها بینی | دو چَشمِ باز شود پَرده، آن تماشا را | |
۱۳ | عَجَب مَدار اگر جانْ حِجابِ جانان است | ریاضَتی کُن و بُگْذار نَفْسِ غوغا را | |
۱۴ | عَجیب تَر این که خَلایِقْ مِثالِ پروانه | هَمیپَرَند و نبینی تو شمعِ دلها را | |
۱۵ | چه جُرم کردی ای چَشمِ ما که بَنْدت کرد؟ | بِزار و توبه کُن و تَرک کُن خَطاها را | |
۱۶ | سِزاست جسم به فَرسودن این چُنین جان را | سِزاست مَشیِ عَلَی الرَّاس آن تَقاضا را | |
۱۷ | خَموش باش که تا وَحیهایِ حَق شِنَوی | که صد هزار حَیات است وَحیِ گویا را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!