غزل ۲۳۷ مولانا
| ۱ | یارِ ما دِلْدارِ ما، عالَمِ اسرارِ ما | یوسُفِ دیدارِ ما، رونَقِ بازارِ ما | |
| ۲ | بر دَمِ امسالِ ما، عاشق آمد پارِ ما | مُفْلِسانیم و تویی، گنجِ ما دینارِ ما | |
| ۳ | کاهِلانیم و تویی، حَجِّ ما پیکارِ ما | خُفتِگانیم و تویی، دولَتِ بیدارِ ما | |
| ۴ | خستگانیم و تویی، مَرهَمِ بیمارِ ما | ما خَرابیم و تویی، از کَرَم مِعْمار ما | |
| ۵ | دوش گفتم عشق را ای شَهِ عَیّارِ ما | سَر مَکَش مُنْکِر مَشو، بُرده‌یی دَستارِ ما | |
| ۶ | پس جوابم داد او کَزْ تو است این کارِ ما | هر چه گویی وادَهَد چون صَدا، کَهْسارِ ما | |
| ۷ | گفتَمَش خود ما کُهیم این صَدا گُفتارِ ما | زان که کُه را اختیار نَبْوَد ای مُختارِ ما | |
| ۸ | گفت بِشْنو اوَّلا، شَمّه‌یی زَ اسْرارِ ما | هر سُتوری لاغَری، کِی کَشانَد بارِ ما؟ | |
| ۹ | گفتَمَش از ما بِبَر، زَحْمتِ اَخْبارِ ما | بُلبُلی، مَستی بِکُن، هم زِ بوتیمارِ ما | |
| ۱۰ | هستیِ تو فَخْرِ ما هستیِ ما عارِ ما | احمد و صِدّیق بین، در دلِ چون غارِ ما | |
| ۱۱ | می‌نَنوشَد هر میی، مست دُردی خوارِ ما | خور زِ دَست شَهْ خورَد، مُرغِ خوشْ مِنْقارِ ما | |
| ۱۲ | چون بِخُسپَد در لَحَد، قالَبِ مُردارِ ما | رَسته گردد زین قَفَص، طوطیِ طَیّارِ ما | |
| ۱۳ | خود شِناسَد جایِ خود، مُرغ زیرکسارِ ما | بَعدِ ما پیدا کُنی، در زمینْ آثارِ ما | |
| ۱۴ | گَر به بُستان بی‌توایم، خار شُد گُلْزارِ ما | وَرْ به زندان با توایم، گُل بِرویَد خارِ ما | |
| ۱۵ | گَر در آتش با توایم، نور گردد نارِ ما | وَرْ به جَنَّت بی‌توایم، نار شُد اَنْوارِ ما | |
| ۱۶ | از تو شُد بازِ سپید، زاغِ ما و سارِ ما | بس کُن و دیگر مگو، کین بُوَد گُفتارِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!