غزل ۲۳۷۷ مولانا
| ۱ | ای خداوند یکی یارِ جَفا کارَش دِهْ | دِلْبَری عشوه دِهِ سَرکَشِ خونْ خوارش دِهْ | |
| ۲ | تا بِدانَد که شبِ ما به چه سان می‌گُذَرد | غَمِ عشقَش دِه و عشقَش دِه و بسیارش دِهْ | |
| ۳ | چند روزی جِهَتِ تَجربه بیمارش کُن | با طَبیبی دَغَلی پیشه سَر و کارش دِهْ | |
| ۴ | بِبَرَش سویِ بیابان و کُن او را تشنه | یک سَقایی حَجَریْ سینه سَبُک سارش دِهْ | |
| ۵ | گُمرهَش کُن، که رَهِ راست نداند سویِ شهر | پَس قَلاوزِ کَژِ بیهُده رَفتارش دِهْ | |
| ۶ | عالَم از سَرکَشیِ آن مَهْ سَرگشته شُدند | مُدّتی گَردشِ این گُنبَدِ دَوّارش دِهْ | |
| ۷ | کو صَیادی که هَمی‌کرد دلِ ما را پار | زو بِبَر سنگ دلیّ و دلِ پیرارش دِهْ | |
| ۸ | مُنْکِرِ پار شُده‌ست او که مرا یاد نَمانْد | بِبَر اِنْکار ازو و دَمِ اِقْرارش دِهْ | |
| ۹ | گفتم آخِر به نشانی که به دَربان گفتی | که فُلانی چو بیاید، بَرِ ما بارش دِهْ | |
| ۱۰ | گفت آمد که مرا خواجه زِ بالا گیرد | رو، بِجو هَمچو خودی اَبْله و آچارش دِهْ | |
| ۱۱ | بَس کُن ای ساقی و کَس را چو رَهی مَست مَکُن | وَرْ کُنی مَست بدین حَد، رَهِ هَموارش دِهْ |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
ممنون بابت کانال و سایت مفید تون
فوق العاده اید
خواهشا اگه میشه یه توضیح مختصری هم بابت اشعار بدید
ممنون