غزل ۲۳۷۸ مولانا
۱ | صد خُمار است و طَرَب، در نَظَرِ آن دیده | که در آن رویْ نَظَر کرده بُوَد دُزدیده | |
۲ | صد نَشاط است و هَوَس، در سَرِ آن سَرمَستی | که رُخِ خود به کَف پاش بُوَد مالیده | |
۳ | عشوه و مَکْرِ زمانه، نَپَذیرد گوشی | که سلام از لبِ آن یار بُوَد بِشْنیده | |
۴ | پیچِ زُلْفَش چو ندیدی، تو بُرو مَعْذوری | ای تو در نیک و بَدِ دورِ زمان پیچیده | |
۵ | نِی تَراشی است که اَنْدَر نِیِ صورت بِدَمَد | هیچ دیدی تو نِیی بینَفَسی نالیده؟ | |
۶ | گَر بِدانَد که حَریفِ لبِ کِه خواهد شُد | کِی بِرَنجَد زِ بُریدن، قَلَمِ بالیده؟ | |
۷ | گَر بُپرسَند چه فَرق است میانِ تو و غیر؟ | فَرقْ این بَس که تویی فَرقِ مرا خاریده | |
۸ | جُرعهٔ کُن فَیَکون بر سَرِ آن خاکْ بِریخت | لبِ عُشّاقِ جهان، خاکِ تو را لیسیده | |
۹ | شَمسِ تبریز تو را عشق شِناسَد نه خِرَد | بر دَمِ بادِ بهاری نَرَسَد پوسیده |
تعقیب
[…] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!