غزل ۲۳۷۸ مولانا

۱	صد خُمار است و طَرَب، در نَظَرِ آن دیده	که در آن رویْ نَظَر کرده بُوَد دُزدیده
۲	صد نَشاط است و هَوَس، در سَرِ آن سَرمَستی	که رُخِ خود به کَف پاش بُوَد مالیده
۳	عشوه و مَکْرِ زمانه، نَپَذیرد گوشی	که سلام از لبِ آن یار بُوَد بِشْنیده
۴	پیچِ زُلْفَش چو ندیدی، تو بُرو مَعْذوری	ای تو در نیک و بَدِ دورِ زمان پیچیده
۵	نِی تَراشی است که اَنْدَر نِیِ صورت بِدَمَد	هیچ دیدی تو نِیی بی‌نَفَسی نالیده؟
۶	گَر بِدانَد که حَریفِ لبِ کِه خواهد شُد	کِی بِرَنجَد زِ بُریدن، قَلَمِ بالیده؟
۷	گَر بُپرسَند چه فَرق است میانِ تو و غیر؟	فَرقْ این بَس که تویی فَرقِ مرا خاریده
۸	جُرعهٔ کُن فَیَکون بر سَرِ آن خاکْ بِریخت	لبِ عُشّاقِ جهان، خاکِ تو را لیسیده
۹	شَمسِ تبریز تو را عشق شِناسَد نه خِرَد	بر دَمِ بادِ بهاری نَرَسَد پوسیده