غزل ۲۷۸۲ مولانا
| ۱ | گَر شَرابِ عشقْ کارِ جانِ حیوانیسْتی | عشقِ شَمسُ الدّین به عالَم فاش و یکسانیسْتی | |
| ۲ | گَر نه در اَنْوارِ غَیرت غَرق بودی عشقِ او | حَلقهٔ گوشِ رَوان و جانِ انسانیسْتی | |
| ۳ | گَر نبودی بَزمِ شَمسُ الدّین بُرون از هر دو کَوْن | جامِ او بر خاکْ هَمچون ابرِ نَیسانیسْتی | |
| ۴ | ابرِ نَیسان خود چه باشد نَزدِ بَحْرِ فَضْلِ او؟ | قاف تا قاف از می‌اَش، خود موجِ طوفانیسْتی | |
| ۵ | آفتاب و ماه را خود کِی بُدی زَهره‌یْ شُعاع | گَر نه در رَشکِ خدا، سیماش پنهانیسْتی؟ | |
| ۶ | گَر جَمالَش ماجَرا کردی میانِ یوسُفان | یوسُفِ مصری اَبَد پابَند و زندانیسْتی | |
| ۷ | گَرنه از لُطفَش بِپَرهیزیدَمی من، گفتمی | کَزْ بهشتِ لُطفِ او، فردوسْ رَیحانیسْتی | |
| ۸ | نَفْسِ سگ، دندان بَرآوردی، گَزیدی پایِ جان | ساقیا گَر نه میِ سَرتیزِ دندانیسْتی | |
| ۹ | جامِ هَمچون شمع را بر آتشِ میْ بَرفُروز | پس بِسوز این عقل را گَر بیتِ اَحْزانیسْتی | |
| ۱۰ | دَرکَش آن معشوقهٔ بَدمَست را در بَزمِ ما | کو زِ مَکْر و عشوه‌ها گویی که دَستانیستی | |
| ۱۱ | پس زِ جامِ شَمسِ تبریزی بِدِه یک جُرعه‌‌‌‌یی | بعد ازان مَر عاشقان را وَقتِ حیرانیسْتی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!