غزل ۲۷۹۴ مولانا

۱	ای مَلامَتگر تو عاشق را سَبُک پِنْداشتی	تا به پیشِ عاشقان، بَند و فُسون بَرداشتی
۲	گَهْ مِثال و رَمْز گویی، گَهْ صَریح و آشکار	تُخم را اَنْدَر زمینِ ریگِ ما چون کاشتی؟
۳	ای زمینِ ریگ شَرمَت نیست از اَنْبارِ تُخم؟	فارِغی چون تُخم‌ها را تو عَدَم اِنْگاشتی
۴	ای زمینِ تُخم گیر آخِر تویی هم اصلِ تُخم	کَزْ نتیجه‌یْ خویشْ شاخ سُنبُلی اَفْراشتی
۵	چون که هر جُزوی به غیرِ اصلِ خود، پیوند نیست	تو چرا طَیْره شُدیّ و پَند و جنگ آغاشْتی؟
۶	ریش خَندی می‌کُند بر پَندْ تابِ عاشقی	کِی شود سرد آتشی، از پَند و جنگ و آشتی؟
۷	ماهتاب اَرْ چه جهان گیرد، تو در تبریز باش	در شُعاعِ شَمسِ دین، زیرا که مُرغِ چاشْتی