غزل ۲۸۰۷ مولانا
۱ | گشت جان از صَدْر شَمسُ الدّین یکی سودایییی | در درونِ ظُلْمَتِ سودا، وِرا دانایییی | |
۲ | یک بُلندی یافت بَختَم، در هوایِ شَمسِ دین | کَزْ وَرایِ آن نباشد وَهْم را گُنجایییی | |
۳ | مایهٔ سودا دَرین عشقَم چُنان بالا گرفت | کَزْ سَرِ سودا نداند پَستی از بالایییی | |
۴ | موجِ سودا و جُنونی کَزْ هوایِ او بِخاست | بر سَرِ آن موج، چون خاشاک، من هَرجایییی | |
۵ | عقلِ پابَرجایِ من چون دید شورِ بَحْرِ او | با چُنین شوری ندارد عقلِ کُل توانایییی | |
۶ | مُصْحَفِ دیوانگی دیدم، بِخواندم آیَتی | گشت مَنْسوخ از جُنونَم دانش و قَرّایییی | |
۷ | عشقِ یکتا دُزدِ شب رو، بود اَنْدَر سینهها | عقل را خُفته بگیرد، دُزدَدَش یکتایییی | |
۸ | پیش ازین سودا، دل و جانْ عاقلِ رایِ خودند | بعد ازان غَرقاب کِی باشد تو را خودرایییی؟ | |
۹ | رو تو در بیمارخانهیْ عاشقی تا بِنْگَری | هر طَرَف دیوانه جانی، هر سویی شَیدایییی | |
۱۰ | دوش دیدم عشق را میکرد از خونِ سِرِشک | بر سَرِ بامِ دِلَم از هَجْر، خونْ اَنْدایییی | |
۱۱ | هست مَر سودایِ عاشق را دِلا این خاصیت | گرچه او پَستی رَوَد، باشد بر آن بالایییی | |
۱۲ | گِردِ داراییِّ جانِ مُظْلِمِ ناپایدار | گشت جانِ پایداری از چُنان دارایییی | |
۱۳ | یک دَمی مُرده شو از جُمله فُضولیها، بِبین | هر نَفَس جان بَخشییی، هر دَم مَسیح آسایییی | |
۱۴ | یک نَفْس در پَردهٔ عشقش چو جانَت غُسل کرد | هَمچو مَریَم از دَمی بینی تو عیسی زایییی | |
۱۵ | چون بِزادی هَمچو مَریَم آن مَسیحِ بیپدر | گَردد این رُخسارِ سُرخَت، زَعفَرانْ سیمایییی | |
۱۶ | نامِ مَخْدومیِّ شَمسُ الدّین هَمیگو، هر دَمی | تا بگیرد شِعْر و نَظْمَت، رونَق و رَعْنایییی | |
۱۷ | خون بِبین در نَظْمِ شِعْرم، شِعْر مَنگَر، بَهرِ آنْک | دیده و دل را به عشقَش هست خون پالایییی | |
۱۸ | خون چو میجوشَد، مَنَش از شِعْر رنگی میدَهَم | تا نه خون آلود گَردد جامه خون آلایییی | |
۱۹ | من چو جانْداری بُدَم در خِدمَتِ آن پادشاه | اینک اکنون در فِراقَش میکُنم جان سایییی | |
۲۰ | در هوایِ سایهٔ عَنْقایِ آن خورشیدِ لُطف | دلْ به غُربَت بَرگرفته، عادتِ عَنْقایییی | |
۲۱ | چون به خوبیّ و مَلاحَت هست تنها در جهان | داد جان را از زمانه، شیوهٔ تنهایییی | |
۲۲ | چون شَوَم نومید ازان آهو که مُشکَش دَم به دَم | در طَلَب میدارَدَم از بوی و از بویایییی؟ | |
۲۳ | آه از آن رُخسارِ مرّیخیِّ خون ریزش مرا | آه ازان تُرکانه چَشمِ کافِرِ یَغمایییی | |
۲۴ | عقل در دِهْلیزِ عشقَش خاک روبی، بیدلی | ناطِقه در لشکرش، یا طَبْلیییی یا نایییی | |
۲۵ | او همه دیدهست اَنْدَر دَرد و اَنْدَر رنجِ من | من نمیتانم که گویم نیستَش بینایییی | |
۲۶ | من نَظَر کردم دَمی در جانِ سودارنگِ خویش | دیدم او را پیچ پیچ و شورش و دَروایییی | |
۲۷ | گفتم آخِر چیست؟ گفتا دست را از من بِشو | من نِیَم در عشقِ او امروزی و فردایییی | |
۲۸ | در هر آن شهری که نوشِروانِ عشقَش حاکِم است | شُد به جان درباختن آن شهر حاتِم طایییی | |
۲۹ | وَنْدَران جانی که گَردان شُد پیالهیْ عشقِ او | عقل را باشد ازان جان، مَحو و ناپیدایییی | |
۳۰ | چون خیالَش نیم شب در سینه آید، مینِگَر | هر نواحی یوسُفیّ و هر طَرَف حورایییی | |
۳۱ | در شِکَرریزِ لَبَش، جانا به هنگامِ وصال | هر سَرِ مویی تو را بودهست شِکَّرخایییی | |
۳۲ | چون میی در عشقِ او، تا کُهنه تَر تو مَست تر | کِی جوانی یاد آرَد جانْت یا بُرنایییی؟ | |
۳۳ | سِلْسِلهیْ این عشق دَرجُنبان و شورم بیش کُن | بَحْرِ سودا را بِجوش و کُن جُنون اَفْزایییی | |
۳۴ | این عَجَب بَحْری که بَهرِ نازکیِّ خاکِ تو | قطرهیی گشتهست و نَنْمایَد هَمیدریایییی | |
۳۶ | بَهرِ ضَعفِ این دِماغِ زَخْم گاهِ عشقِ خویش | می کُند آن زُلْفِ عَنْبَر، مُشک و عَنْبَرسایییی | |
۳۶ | چهرههایِ یوسُفان و فِتْنه انگیزانِ دَهر | از گداییْ حُسنِ او دارند هر زیبایییی | |
۳۷ | گَر شود موسی بیاموزَم جُهودی را تمام | وَرْبُوَد عیسی، بگیرم مِلَّتِ تَرسایییی | |
۳۸ | گَر به جانَش مَیْل باشد، جان شَوَم هَمچون هوا | وَرْبه دنیا رو بیارَد، من شَوَم دنیایییی | |
۳۹ | جانِ من چون سُفره خود را دَرکَشَد از سِحْرِ او | گِردهٔ گرم از تَنورَت بَخشَدش پَهنایییی | |
۴۰ | نَفْس و شیطان در غُرورِ باغِ لُطْفَت میچَرند | زِاعْتِمادِ عَفوِ تو دارند بَدفرمایییی | |
۴۱ | نَفْس را نَفْسی نَمانَد، دیو را دیوی شود | گَر تو از رُخسار یک دَم پَردهها بُگْشایییی | |
۴۲ | ای صَبا جانم تو را چاکر شُدی بر چَشم و سَر | گَر زِ تبریزم کَفی خاکِ کَفَش بَخشایییی |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!