غزل ۲۸۰۸ مولانا
| ۱ | گرچه در مَستی خَسی را تو مُراعاتی کُنی | وان کِه نَفیِ مَحْض باشد، گرچه اِثْباتی کُنی | |
| ۲ | آن کِه او رَدِّ دل است از بَددرونی‌هایِ خویش | گَر نِفاقی پیشَش آری، یا که طاماتی کُنی | |
| ۳ | وَرْتو خود را از بَدِ او کور و کَر سازی دَمی | مَدْحِ سِرِّ زشتِ او، یا تَرکِ زَلّاتی کُنی | |
| ۴ | آن تَکَلُّف چند باشد؟ آخِر آن زشتیِّ او | بر سَر آید تا تو بُگْریزیّ و هَیهاتی کُنی | |
| ۵ | او به صُحبَت‌ها نَشایَد، دور دارَش ای حکیم | جُز که در رَنجَش، قَضا گو، دَفْعِ حاجاتی کُنی | |
| ۶ | مَر مُناجاتِ تو را با او نباشد هَمدَم او | جُز برایِ حاجَتَش با حَقْ مُناجاتی کُنی | |
| ۷ | آن مُراعاتِ تو او را در غَلَط‌ها اَفکَند | پس مُلازم گَردد او، وَزْ غُصّه وَیلاتی کُنی | |
| ۸ | آن طَرَب بُگْذشت، او در پیش چون قولِنْج مانْد | تا گُریزی از وَثاق و یا که حیلاتی کُنی | |
| ۹ | آن کسی را باش کو، دَر گاهِ رنج و خُرَّمی | هست هَمچون جَنَّت و چون حور، کِش هاتی کُنی | |
| ۱۰ | از هواخواهانِ آن مَخْدومْ شَمسُ الدّین بُوَد | شاید او را گَر پَرَستی، یا که چون لاتی کُنی | |
| ۱۱ | وَرْنه بُگْریز از دِگَر کَس، تا به تبریزِ صَفا | تا شَوی مَست از جَمال و ذوق و حالاتی کُنی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!