غزل ۲۸۱۰ مولانا

۱	ای بِداده دیده‌هایِ خَلْق را حیرانی‌یی	وِیْ زِ لشکرهایِ عشقَت، هر طَرَف ویرانی‌یی
۲	ای مُبارک چاشْتگاهی، کافتابِ رویِ تو	عالَمِ دل را کُند اَنْدَر صَفا نورانی‌یی
۳	دَم به دَم خَط می‌دَهَد جان‌ها، که ما بنده‌یْ توییم	ای سَراسَر بندگیِّ عشقِ تو سُلطانی‌یی
۴	تا چه می‌بینَند جان‌ها هر دَمی در رویِ تو	وَزْچه باشد هر زمانیشان چُنین رَقصانی‌یی
۵	از چه هر شب پاسْبانِ بامِ عشقِ تو شوند	وَزْچه هر روزی بُوَدْشان بر دَرَت دَربانی‌یی
۶	این چه جام است این که گَردان کرده‌یی بر جان‌ها؟	آبِ حیوان است این، یا آتشی روحانی‌یی؟
۷	این چه سِر گفتی تو با دل‌ها، که خَصْمِ جان شدند؟	این چه دادی دَرد را تا می‌کُند دَرمانی‌یی؟
۸	روستایی را چه آموزید نورِ عشقِ تو	تا زِ لوحِ غَیب دادش هر دَمی خَطْ خوانی‌یی
۹	شَمسِ تبریزی فُرو کُن سَر ازین قَصرِ بُلند	تا بَقایی دیده آید در جهانِ فانی‌یی