غزل ۲۸۱۲ مولانا
| ۱ | ای دَهان آلوده جانی، از کجا میْ خورده‌یی؟ | وان طَرَف کین باده بودَت، از کجا رَهْ بُرده‌یی؟ | |
| ۲ | با کدامین چَشمْ تو از ظُلْمَتی بُگْذشته‌یی؟ | با کدامین پایْ راهِ بی‌رَهی بِسْپُرده‌یی؟ | |
| ۳ | با کدامین دست بُردی حادثاتِ دَهر را | از جَمالِ دِلْرُبایی، آیِنِه بِسْتُرده‌یی؟ | |
| ۴ | نی هزاران بار خونِ خویشتن را ریختی؟ | نی هزاران بار تو در زندگی خود مُرده‌یی؟ | |
| ۵ | نی هزاران بار اَنْدَر کوره‌هایِ اِمْتِحان | دَرگُدازیدی چو مِسّ و هَمچو مِس بِفْسُرده‌یی؟ | |
| ۶ | نی تو بر دریایِ آتش، بال و پَر را سوختی | نی تو بر پُشتِ فَلَک، پاهایِ خود اَفْشُرده‌یی؟ | |
| ۷ | چون ازین رَهْ هیچ گَردی نیست بر نَعْلینِ تو | از وَرایِ این همه تو چون که اهلِ پَرده‌یی؟ | |
| ۸ | چَشم بُگْشا سویِ ما، آخِر جوابی بازگو | کَزْ درونِ بَحْرِ دانش، صافی‌یی، نی دُرده‌یی | |
| ۹ | گفت جانم کَزْ عِنایَت‌هایِ مَخْدومِ زمان | صَدْرْ شَمسُ الدّینِ تبریزی تو رَه گُم کرده‌یی | |
| ۱۰ | گَر یکی غَمْزه رَسانَد مَر تو را ای سنگْ دل | از وَرایِ این نشان‌ها که به گفت آوَرْده‌یی | |
| ۱۱ | بی‌عَلاج و حیله‌ها گَر سنگ باشی در زمان | گوهری گَردی ازان جِنْسی که تو نَشْمُرده‌یی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!