غزل ۳۰۳ مولانا
| ۱ | مَجْلِسی خوش کُن از آن دو پاره چوب | عود را دَرسوز و بَربَط را بِکوب | |
| ۲ | این نَنالَد تا نکوبی بر رَگَش | وان دِگَر در نَفی و در سوزست خوب | |
| ۳ | مَجْلِسی پُرگرد بر خاشاکِ فکر | خیز ای فَرّاشْ فَرشِ جانْ بِروب | |
| ۴ | تا نسوزی بویْ نَدْهَد آن بَخور | تا نکوبی نَفْع نَدْهَد این حُبوب | |
| ۵ | نَیِّرِ اَعْظَم بدان شُد آفتاب | کو در آتشْ خانه دارد بی‌لُغوب | |
| ۶ | ماه از آن پیک و مُحاسِب می‌شود | کو نیاساید زِ سَیْران و رُکوب | |
| ۷ | عودِ خَلْقانند این پیغَمْبَران | تا رَسَدْشان بویِ عَلّامُ الغُیوب | |
| ۸ | گَر به بو قانِع نه‌یی تو، هم بِسوز | تا که مَعْدن گردی ای کانِ عُیوب | |
| ۹ | چون بِسوزی، پُر شود چَرخ از بَخور | چون بِسوزد دل، رَسَد وَحْیُ القُلوب | |
| ۱۰ | حَد ندارد این سُخَن، کوتاه کُن | گر چه جانِ گُلْسِتان آمد جَنوب | |
| ۱۱ | صاحِبَ الْعُودَیْنِ لا تُهْمِلْهُما | حَرِّقَنْ ذا حَرِّکَنْ ذا لِلْکُرُوب | |
| ۱۲ | مَنْ یَلِجْ بین السکاری لا یفق | مَنْ یَذُقْ مِنْ راحِ رُوْح لا یَتُوب | |
| ۱۳ | اِغْتَنِمْ بِالرّاحِ عَجِّلْ وَ اسْتعِدَ | مِنْ خُمارِ دُونَهُ شَقُّ الجُیوب | |
| ۱۴ | اَیْنَ تَنْجو؟ اِنَّ سُلْطانَ الهَوی | جاذِبُ العُشّاقَ، جَبّارُ طَلُوب |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!