غزل ۳۰۴ مولانا
| ۱ | هیچ می‌دانی چه می‌گوید رَباب | زَ اشْکِ چَشم و از جِگَرهایِ کباب؟ | |
| ۲ | پوستی‌اَم دور مانده من زِ گوشت | چون نَنالَم در فِراق و در عذاب؟ | |
| ۳ | چوب هم گوید بُدَم من شاخِ سَبز | زینِ من بِشْکَست و بِدْرید آن رِکاب | |
| ۴ | ما غریبانِ فِراقیم ای شَهان | بِشْنوید از ما اِلَی اللّهِ المَأب | |
| ۵ | هم زِ حَق رُستیم اوَّل در جهان | هم بِدو وا می‌رَویم از انقلاب | |
| ۶ | بانگِ ما هَمچون جَرَس در کاروان | یا چو رَعْدی وقتِ سَیْران سَحاب | |
| ۷ | ای مُسافر دل مَنهِ بر مَنْزِلی | که شَوی خسته به گاهِ اِجْتِذاب | |
| ۸ | زانک از بسیار مَنْزِل رفته‌یی | تو زِ نُطْفه تا به هنگامِ شَباب | |
| ۹ | سَهْل گیرَش تا به سَهْلی وارَهی | هم دَهی آسان و هم یابی ثواب | |
| ۱۰ | سختْ او را گیر کو سَختَت گرفت | اوّل او و آخِر او، او را بیاب | |
| ۱۱ | خوش کَمانچه می‌کَشَد کان تیرِ او | در دلِ عُشّاق دارد اِضْطِراب | |
| ۱۲ | تُرک و رومیّ و عَرَب گَر عاشق است | هم زَبانِ اوست این بانگِ صَواب | |
| ۱۳ | باد می‌نالَد هَمی‌خوانَد تو را | که بیا اَنْدَر پی‌اَم تا جویِ آب | |
| ۱۴ | آب بودم، باد گشتم، آمدم | تا رَهانَم تشنگان را زین سَراب | |
| ۱۵ | نُطْقْ آن باد است کآبی بوده است | آب گردد چون بِیَندازد نِقاب | |
| ۱۶ | از بُرونِ شش جَهَت این بانگْ خاست | کَزْ جَهَت بُگْریز و رو از ما مَتاب | |
| ۱۷ | عاشِقا کِمتر زِ پروانه نِه‌یی | کِی کُند پروانه ز آتش اِجْتِناب؟ | |
| ۱۸ | شاه در شهراست، بَهرِ جُغدْ من | کِی گُذارم شهر و کِی گیرم خراب؟ | |
| ۱۹ | گَر خَری دیوانه شُد نَک کیرِ گاو | بر سَرَش چندان بِزَن کایَد لُباب | |
| ۲۰ | گَر دِلَش جویَم خَسیش اَفْزون شود | کافران را گفت حَق ضَرْبَ الرَّقاب |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- Do you not know what the rebeck says concerning tears of the eyes and burning hearts? |
| ۲- “I am a skin far sundered from the flesh; how should I not lament in separation and torment?” |
| ۳- The stick also says, “I was once a green branch; that cavalcade broke and core to pieces my saddle.” |
| ۴- We are exiles in separation; O kings, give ear to us—”To God is the returning.” |
| ۵- From God in the first place we sprang in the world; to Him likewise we revert from the revolution. |
| ۶- Our cry is like the bell in the caravan, or as thunder when the clouds travel the sky. |
| ۷- Wayfarer, set not your heart upon a lodging-place, becoming weary at the time of attraction; |
| ۸- For you have departed from many a stage, from the sperm until the season of youth. |
| ۹- Take it lightly, that you may escape easily; give up readily, and so find the reward. |
| ۱۰- Take hold of Him firmly, for He has taken firm hold on you; first He and last Hego, discover Him. |
| ۱۱- Gently He draws the bow, for that arrow of His quivers in the hearts of the lovers. |
| ۱۲- Be the lover Turk or Greek or Arab, this cry right enough is fellow-tongue with him. |
| ۱۳- The wind is lamenting and calling to you, “Come in my wake, even to the river of water. |
| ۱۴- I was water; I became wind; I have come to deliver the thirsty ones from this mirage.” |
| ۱۵- Speech is that wind which was formerly water; it becomes water when it casts off the veil. |
| ۱۶- This shout arose from without the six directions: “Flee from direction, and turn not your face from Us.” |
| ۱۷- O lover, you are not less than the moth; when does the moth ever avoid the flame? |
| ۱۸- The King is in the city; for the sake of the owl how should I abandon the city and occupy the ruin? |
| ۱۹- If an ass has gone mad, strike the ox-whip upon its head until its senses return. |
| ۲۰- If I seek his heart, his worthlessness increases still more; God said regarding the unbelievers, Strike their necks. |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!