غزل ۳۱۰ مولانا

۱	بازآمد آن مَهی که نَدیدَش فَلَک به خواب	آوَرْد آتشی که نمیرد به هیچ آب
۲	بِنْگَر به خانهً تَن و بِنْگَر به جانِ من	از جامِ عشقِ او شُده این مَست و آن خراب
۳	میرِ شرابخانه چو شُد با دِلَم حَریف	خونَم شراب گشت زِ عشق و دِلَم کباب
۴	چون دیده پُر شود زِ خیالَش نِدا رَسَد	اَحْسَنْت ای پیاله و شاباش ای شراب
۵	دریایِ عشق را دلِ من دید ناگهان	از من بِجَست در وِی و گفتا مرا بیاب
۶	خورشیدِرویِ مَفْخَرِ تبریز شَمسِ دین	اَنْدَر پِی‌اَش دوان شُده دل‌هایِ چون سَحاب

#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry

۱- That moon has returned, whose like the sky never saw even in dreams; he has brought a fire which no water can extinguish.

۲- Behold the body’s tenement, and behold my soul-Love’s cup has intoxicated the one and ruined the other.

۳- When the master of the tavern became my heart’s companion, my blood turned to wine out of love, my heart to roast.

۴- When the eye is filled with his image, a voice proclaims, “Well done, goblet, and bravo, wine!”

۵- My heart suddenly descried the ocean of Love; it leaped away from me, saying, “Come, find me now!”

۶- The sun of the countenance of Shams-i Din, Pride of Tabriz -in its track like clouds all hearts are running.