غزل ۳۱۳ مولانا

۱	رَباب مَشربِ عشقست و مونِسِ اَصْحاب	که ابر را عَرَبان نام کرده‌اند رَباب
۲	چُنان که ابرْ سَقایِ گُل و گُلِستانست	رَباب قوتِ ضَمیرست و ساقیِ اَلْباب
۳	در آتشی بِدَمی شُعله‌ها بَراَفْزود	بجُز غُبار نخیزد چو دَردَمی به تُراب
۴	رَباب دعوتِ بازست سویِ شَهْ بازآ	به طَبلْ باز نَیاید به سویِ شاه غُراب
۵	گُشایشِ گِرِهِ مُشکلاتِ عُشّاقست	چو مُشکلیش نباشد، چه دَرخورست جواب؟
۶	جوابِ مُشکلِ حیوانْ گیاه آمد و کاه	که تُخمِ شهوتِ او شُد خَمیرمایه خواب
۷	خَر از کجا و دَمِ عشقِ عیسوی زِ کجا؟	که این گُشاد نَدادَش مُفَتِّحُ اَلْاَبْواب
۸	که عشقْ خَلْعَتِ جانست و طوقِ کَرَّمْنا	برایِ مُلْکِ وصال و برایِ رَفعِ حِجاب
۹	به بانگِ او همه دل‌ها به یک مُهم آیند	ندایِ رَب بِرهانَد زِ تَفرقه‌یْ ارباب
۱۰	زِ عشق کم گو با جسمیان که ایشان را	وظیفه خوف و رَجا آمد و ثَواب و عِقاب