غزل ۳۱۲ مولانا
| ۱ | به جانِ تو که مَرو از میانِ کار، مَخُسب | زِ عُمر یک شب کَم گیر و زنده دار، مَخُسب | |
| ۲ | هزار شبْ تو برایِ هوایِ خود خُفتی | یکی شبی چه شود از برایِ یار، مَخُسب | |
| ۳ | برایِ یارِ لَطیفی که شب نمی‌خُسبَد | موافِقَت کُن و دل را بِدو سِپار، مَخُسب | |
| ۴ | بِتَرس ازان شبِ رَنجوریی که تو تا روز | فَغان و یارَب و یارَب کُنی، بِزار، مَخُسب | |
| ۵ | شبی که مرگ بیاید قُنُق گَرَک گوید | به حَقِّ تَلْخیِ آن شب که رَه سِپار، مَخُسب | |
| ۶ | ازان زَلازِل هیبَت که سنگْ آب شود | اگر تو سنگ نه‌یی، آن به یاد آر، مَخُسب | |
| ۷ | اگرچه زَنگیِ شبْ سَخت ساقی‌یی چُست است | مَگیر جامِ وِیْ و ترس ازان خُمار، مَخُسب | |
| ۸ | خدایْ گفت که شبْ دوستان نمی‌خُسبَند | اگر خَجِل شده‌یی زین و شَرمسار، مَخُسب | |
| ۹ | بِتَرس از آن شبِ سختِ عَظیمِ بی‌زِنهار | ذخیره ساز شبی را و زینهار، مَخُسب | |
| ۱۰ | شَنیده‌یی که مِهان کام‌ها به شب یابَند | برایِ عشقِ شَهَنشاهِ کامیار، مَخُسب | |
| ۱۱ | چو مَغزْ خُشک شود، تازه‌مَغزی‌ات بَخشَد | که جُمله مَغز شوی ای امیدوار، مَخُسب | |
| ۱۲ | هزار بارت گفتم خَموش و سودت نیست | یکی بیار و عِوَض گیر صد هزار، مَخُسب |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!