غزل ۳۳۳ مولانا

۱	اَنْدَر دِلِ هر کَس که از این عشقْ اَثَر نیست	تو اَبر دَروکَش که به جُز خَصمِ قَمَر نیست
۲	ای خُشک درختی که در آن باغ نَرُسته‌ست	وِیْ خوارْعزیزی که دَرین ظِلِّ شَجَر نیست
۳	بِسْکُل زِ جُز این عشق، اگر دُرِّ یَتیمی	زیرا که جُزین عشقْ تو را خویش و پدر نیست
۴	در مَذهبِ عُشّاق به بیماریِ مرگ است	هر جانْ که به هر روز ازین رنجْ بَتَر نیست
۵	در صورتِ هَر کَس که ازان رَنگ بِدیدی	می‌دان تو به تَحقیق، که از جِنْسِ بَشَر نیست
۶	هر نِی که بِدیدی به میانَش کَمَر عِشق	تَنْگَش تو بِه بَر گیر، که جُز تَنگِ شکر نیست
۷	شَمسُ الْحَقِ تبریز چو در دام کَشیدَت	مَنْگَر به چپ و راست، که امکانِ حَذَر نیست