غزل ۳۸۳ مولانا

۱	هین که گَردن سُست کردی، کو کَبابَت کو شرابَت؟	هین که بس تاریکْ‌رویی، ای گرفته آفتابَت
۲	یاد داری که زِ مَستی، با خِرَد اِسْتیزه بَستی؟	چون کلیدش را شِکَستی، از کِه باشد فَتحِ بابَت؟
۳	در غَمِ شیرین نَجوشی، لاجَرَم سِرکه فروشی	آبِ حَیوان را بِبَستی، لاجَرَم رَفته‌ست آبَت
۴	بوالْمَعالی گشته بودی، فَضْل و حُجَّت می‌نِمودی	نَک مِحَکِّ عشق آمد، کو سوآلَت کو جوابَت؟
۵	مِهْتَرِ تُجّار بودی، خویشْ قارون می‌نِمودی	خواب بود و آن فَنا شُد، چون که از سَر رفت خوابَت
۶	بس زَدی تو لافِ زَفتی، عاقِبَت در دوغ رَفتی	می‌خور اکنون آنچه داری، دوغ آمد خَمْرِ نابَت
۷	مَخْلَص و مَعنیِّ این‌ها گرچه دانی هم نَهان کُن	اَنْدَر اَلْواحِ ضَمیری، تا نیاید در کتابت