غزل ۳۸۴ مولانا

۱	عاشقان را گَر چه در باطِنْ جهانی دیگرست	عشقِ آن دِلْدارْ ما را ذوق و جانی دیگرست
۲	سینه‌هایِ روشنان بَس غَیب‌ها دانند لیک	سینه عُشّاقِ او را غَیب دانی دیگرست
۳	بس زبانِ حِکْمَت اَنْدَر شوقِ سِرَّش گوش شُد	زانک مَر اسرارِ او را تَرجُمانی دیگرست
۴	یک زمینِ نُقره بین از لُطفِ او در عینِ جان	تا بدانی کان مَهَم را آسْمانی دیگرست
۵	عقل و عشق و مَعرِفَت شُد نَردِبانِ بامِ حَق	لیک حَق را در حقیقت نَردبانی دیگرست
۶	شب رَوان از شاهِ عقل و پاسْبان آن سو شوند	لیک آن جان را از آن سو پاسْبانی دیگرست
۷	دِلْبَرانِ راهِ مَعنی با دلی عاجز بُدَند	وَحی‌شان آمد که دل را دِلْسِتانی دیگرست
۸	ای زبان‌ها بَرگُشاده بر دلِ بِرْبوده‌ای	لب فروبَندید کو را هم زَبانی دیگرست
۹	شَمسِ تبریزی چو جمع و شمع‌ها پَروانه‌اش	زانک اَنْدَر عینِ دلْ او را عِیانی دیگرست