غزل ۳۸۵ مولانا
| ۱ | خُلق‌هایِ خوبِ تو پیشَت دَوَد بعد از وَفات | هَمچو خاتونانِ مَهْ رو می‌خُرامَند این صِفات | |
| ۲ | آن یکی دستِ تو گیرد وان دِگَر پُرسش کُند | وان دِگَر از لَعْل و شِکَّر پیش بازآرَد زَکات | |
| ۳ | چون طَلاقِ تَن بِدادی حور بینی صَف زَده | مُسْلِماتٍ مُومِناتٍ قانِتاتٍ تائِبات | |
| ۴ | بی عَدَد پیشِ جَنازه می‌دَوَد خوهایِ تو | صبرِ تو وَ النّازِعات و شُکرِ تو وَ النّاشِطات | |
| ۵ | در لَحَد مونِس شوَنْدَت آن صِفاتِ باصَفا | در تو آویزند ایشانْ چون بَنین و چون بَنات | |
| ۶ | حُلّه‌ها پوشی بَسی از پود و تارِ طاعَتَت | بَسْط جانَت عَرصه گردد از بُرونِ این جِهات | |
| ۷ | هین خَمُش کُن تا توانی تُخْم نیکی کار تو | زانک پیدا شُد بهشتِ عَدْن زَ افْعالِ ثِقات |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!