غزل ۳۸۷ مولانا

۱	خاکِ آن کَس شو که آبِ زندگانِش روشنست	نیم نانی دَررَسَد تا نیم جانی در تَنست
۲	گفتَمَش آخِر پِی یک وَصْل چندین هَجْر چیست؟	گفت آری من قَصابَم گِردْران با گَردنست
۳	دی تماشا رفته بودم جانِبِ صَحرایِ دل	آن نگُنْجد در نَظَر چه جایِ پیدا کردنست؟
۴	چَشمِ مَستِ یار گویانْ هر زمان با چَشمِ من	در دو عالم می‌نگُنجَد آنچ در چَشمِ منست
۵	رو فُزون شو از دو عالَم تا بِریزم بر سَرَت	آنچ دل را جانِ جان و دیدگان را دیدنست
۶	ذَرّه ذَرّه عاشقانه پَهلویِ معشوقِ خویش	می‌زَنَد پَهلو که وقتِ عَقْد و کابین کردنست
۷	اَنْدَر آن پیوند کردن آب و آتش یک شُده‌ست	غُنچه آن‌جا سُنبُلست و سَرو آن جا سوسنست
۸	زیرِ پاشان گنج‌ها و سویِ بالا باغ‌ها	بِشْنو از بالا نه وَقتِ زیر و بالا گفتنست
۹	من اگر پیدا نگویم بی‌صِفَت پیداست آن	ذوقِ آن اَنْدَر سَرست و طوقِ آن در گَردنست
۱۰	شَمسِ تبریزی تو خورشیدی چه گویم مَدحِ تو؟	صد زبان دارم چو تیغ اما به وَصفَت اَلْکَنست