غزل ۴۲۴ مولانا

۱	دِلْبَریّ و بی‌دلی اسرارِ ماست	کارْ کارِ ماستْ چون او یارِ ماست
۲	نوبَتِ کُهنه فروشان دَرگُذشت	نوفروشانیم و این بازارِ ماست
۳	نوبَهاری کو جهان را نو کُند	جانِ گُلْزارست امّا زارِ ماست
۴	عقل اگر سُلطانِ این اِقْلیم شُد	همچو دُزد آویخته بر دارِ ماست
۵	آن کِه افلاطون و جالینوسِ ماست	پُرفَنا و عِلَّت و بیمارِ ماست
۶	گاو و ماهیِّ ثَری قُربانِ ماست	شیرِ گردونی به زیرِ بارِ ماست
۷	گَرچه اوَّل زَهْر بُد تریاق شُد	هرچه آن غَم بُد کُنون غَمْ خوارِ ماست
۸	دَعویِ شیری کُند هر شیرگیر	شیرگیر و شیرِ او کَفتارِ ماست
۹	تَرکِ خویش و تَرکِ خویشان می‌کنیم	هرچه خویشِ ما کُنون اَغْیارِ ماست
۱۰	خودپَرَستی نامُبارک حالَتی ست	کَنْدَر او ایمانِ ما اِنْکارِ ماست
۱۱	هر غَزَل کان بی‌من آید خوش بُوَد	کین نَوا بی‌فَر زِ چَنگ و تارِ ماست
۱۲	شَمسِ تبریزی به نورِ ذوالْجَلال	در دو عالَمْ مایهٔ اِقْرارِ ماست