غزل ۴۲۹ مولانا
| ۱ | عاشقیّ و بی‌وَفایی کارِ ماست | کارْ کارِ ماست چون او یارِ ماست | |
| ۲ | قَصدِ جانِ جُملهٔ خویشان کنیم | هر چه خویشِ ما کُنون اَغْیارِ ماست | |
| ۳ | عقل اگر سُلطانِ این اِقْلیم شد | همچو دُزد آویخته بر دارِ ماست | |
| ۴ | خویش و بی‌خویشی به یک جا کِی بُوَد؟ | هر گُلی کَزْ ما بِرویَد خارِ ماست | |
| ۵ | خودپَرَستی نامُبارکً حالَتی‌‌ست | کَنْدَر او ایمانِ ما اِنْکارِ ماست | |
| ۶ | آن کِه افلاطون و جالینوسِ توست | از مَنی پُرعِلَّت و بیمارِ ماست | |
| ۷ | نوبَهاری کو نُویِّ خود بِدید | جانِ گُلْزارست امْا زارِ ماست | |
| ۸ | این مَنی خاکست زَر در وِیْ بجو | کَنْدَر او گَنْجور یارِ غارِ ماست | |
| ۹ | خاکْ بی‌آتش بِنَنْمایَد گُهر | عشق و هِجرانْ ابرِ آتش بارِ ماست | |
| ۱۰ | طالِبا بِشْنو که بانگِ آتش است | تا نَپِنْداری که این گُفتارِ ماست | |
| ۱۱ | طالِبا بُگْذر ازین اسرارِ خود | سِرِّ طالِبْ پَردهٔ اسرارِ ماست | |
| ۱۲ | نور و نارِ توست ذوق و رَنجِ تو | رو بدان جایی که نور و نارِ ماست | |
| ۱۳ | گاه گویی شیرم و گَهْ شیرگیر | شیرگیر و شیرِ تو کَفْتارِ ماست | |
| ۱۴ | طالِبِ رَهْ طالِبِ شَهْ کِی بُوَد؟ | گر چه دل دارد مگو دِلْدارِ ماست | |
| ۱۵ | شهر از عاقلْ تَهی خواهد شدن | این چُنین ساقی که این خَمّارِ ماست | |
| ۱۶ | عاشق و مُفْلِس کُند این شهر را | این چُنین چابُک که این طَرّارِ ماست | |
| ۱۷ | مدرسه عشق و مُدَرِّسْ ذوالْجَلال | ما چو طالِبْ عِلْم و این تَکرارِ ماست | |
| ۱۸ | شَمسِ تبریزی که شاهِ دِلْبَری‌ست | با همه شاهَنْشَهی جانْدارِ ماست |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!