غزل ۴۴۲ مولانا

۱	بر عاشقانْ فَریضه بُوَد جُست و جویِ دوست	بر روی و سَر چو سیلْ دَوان تا به جویِ دوست
۲	خود اوست جُمله طالِب و ما هَمچو سایه‌ها	ای گفت و گویِ ما هَمِگی گفت و گویِ دوست
۳	گاهی به جویِ دوستْ چو آبِ رَوان خوشیم	گاهی چو آبْ حَبْس شُدم در سَبویِ دوست
۴	گَهْ چون حَویجِ دیگ بِجوشیم و او به فکر	کَفْگیر می‌زَنَد که چُنین است خویِ دوست
۵	بر گوشِ ما نَهاده دَهانْ او به دَمْدَمه	تا جانِ ما بگیرد یک باره بویِ دوست
۶	چون جانِ جانْ وِیْ آمد از وِیْ گُزیر نیست	من در جهان ندیدم یک جانْ عَدویِ دوست
۷	بُگْدازَدَت زِ ناز و چو مویَت کُند ضَعیف	نَدْهی به هر دو عالَمْ یک تایِ مویِ دوست
۸	با دوستْ ما نِشَسته که ای دوستْ دوست کو؟	کو کو هَمی‌زَنیم زِ مَستیْ به کویِ دوست
۹	تَصویرهایِ ناخوش و اندیشهٔ رَکیک	از طَبْعِ سُسْت باشد و این نیست سویِ دوست
۱۰	خاموش باش تا صِفَتِ خویش خود کُند	کو هایْ هویِ سَردِ تو کو هایْ هایِ دوست؟