غزل ۴۶۰ مولانا
| ۱ | عاشقِ آن قَندِ تو جانِ شِکَرخایِ ماست | سایهٔ زُلْفینِ تو در دو جهانْ جایِ ماست | |
| ۲ | از قَد و بالایِ اوست عشقْ که بالا گرفت | وان کِه بِشُد غَرقِ عشقْ قامَت و بالایِ ماست | |
| ۳ | هر گُلِ سُرخی که هست از مَدَدِ خونِ ماست | هر گُلِ زَردی که رُست رُسته زِ صَفرایِ ماست | |
| ۴ | هر چه تَصوّر کُنی خواجه که هَمتاش نیست | عاشق و مِسکینِ آن بی‌ضِد و هَمتایِ ماست | |
| ۵ | از سَبَبِ هَجرِ اوست شب که سِیَهْ پوش گشت | تویْ به تو دودِ شبْ زاتَشِ سودایِ ماست | |
| ۶ | نیست زِ من باوَرَت این سُخَن از شب بِپُرس | تا بِدَهَد شرحِ آنْک فِتنهٔ فردایِ ماست | |
| ۷ | شب چه بُوَد؟ روز نیز شُهره و رُسوایِ اوست | کاهِشِ مَهْ از غَمِ ماهِ دلْ اَفْزایِ ماست | |
| ۸ | آه که از هر دو کَوْنْ تا چه نَهان بوده‌یی | خَهْ که نهانی چُنینْ شُهره و پیدایِ ماست | |
| ۹ | زان سویِ لوحِ وجود مَکْتَبِ عُشّاق بود | وانچه زِ لوحَش نِمود آن همه اَسْمایِ ماست | |
| ۱۰ | اوَّل و پایانِ راه از اثرِ پایِ ماست | ناطقه و نَفْسِ کُلّ نالهٔ سُرنایِ ماست | |
| ۱۱ | گَر نَه کَژی هَمچو چَنگ واسطهٔ نایْ چیست؟ | در هَوَسِ آن سَری اوست که هم پایِ ماست | |
| ۱۲ | گَر چه که ما هم کَژیم در صِفَتِ جسمِ خویش | بر سَرِ مَنْشورِ عشقْ جسمْ چو طُغْرایِ ماست | |
| ۱۳ | رَخْت به تبریز بُرد مَفْخَرِ جانْ شَمسِ دین | بازبیاریم زود کان همه کالایِ ماست |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!