غزل ۵۲ مولانا

۱	چون همه عشقِ روی توست، جُمله رِضایِ نَفْسِ ما	کُفر شُده‌ست لاجَرَم، تَرکِ هوایِ نَفْسِ ما
۲	چون که به عشق زنده شُد، قَصدِ غَزاش چون کُنم	غمَزهٔ خونی تو شُد، حَجّ و غَزایِ نَفْسِ ما
۳	نیست زِ نَفْس ما مَگَر، نَقْش و نشانِ سایه‌یی	چون به خَمِ دو زُلفِ توست، مَسکَن و جایِ نَفْسِ ما
۴	عشقْ فروخت آتشی، کآبِ حَیات از او خَجِل	پُرس که از برایِ کِه؟ آن زِ برایِ نَفْسِ ما
۵	هژده هزار عالَمِ عیش و مُراد عَرضه شُد	جُز به جَمالِ تو نبود، جوشش و رایِ نَفْسِ ما
۶	دوزخْ جایِ کافران، جَنَّتْ جایِ مومنان	عشقْ برایِ عاشقان، مَحوْ سِزایِ نَفْسِ ما
۷	اصلِ حقیقتِ وَفا، سِرّ خُلاصه رِضا	خواجهٔ روحْ شَمسِ دین، بود صَفایِ نَفْسِ ما
۸	در عَوَضِ عَبیرِ جان، در بَدَنِ هزار سنگ	از تبریز خاک را، کُحْلِ ضیایِ نَفْسِ ما