غزل ۷۶۲ مولانا
| ۱ | بِدَرَد مُرده کَفَن را به سَرِ گور بَر آید | اگر آن مُردهٔ ما را زِ بُتِ من خَبَر آید | |
| ۲ | چه کُند مُرده و زنده چو ازو یابد چیزی؟ | که اگر کوه بِبینَد بِجَهَد پیش تَر آید | |
| ۳ | زِ مَلامَت نگُریزم که مَلامَت زِ تو آید | که زِ تَلْخیِّ تو جان را همه طَعْمِ شِکَر آید | |
| ۴ | بِخور آن را که رَسیدَت مَهِل از بَهرِ ذخیره | که تو بر جویِ رَوانی چو بِخوردیْ دِگَر آید | |
| ۵ | بِنِگَر صَنْعتِ خوبَش بِشِنو وَحیِ قُلوبَش | هَمِگی نورِ نَظَر شو همه ذوق از نَظَر آید | |
| ۶ | مَبُر اومید که عُمرَم بِشُد و یار نیامَد | بِگَهْ آید وِیْ و بی‌گَهْ نه همه در سَحَر آید | |
| ۷ | تو مُراقب شو و آگَهْ گَهْ و بی‌گاه که ناگَهْ | مَثَلِ کُحْلِ عُزَیْزی شَهِ ما در بَصَر آید | |
| ۸ | چو دَرین چَشم دَرآیَد شود این چَشم چو دریا | چو به دریا نِگَرَد از همه آبَش گُهَر آید | |
| ۹ | نه چُنان گوهرِ مُرده که نَدانَد گُهَرِ خود | همه گویا همه جویا هَمِگی جانَوَر آید | |
| ۱۰ | تو چه دانی تو چه دانی که چه کانیّ و چه جانی؟ | که خدا داند و بینَد هُنری کَزْ بَشَر آید | |
| ۱۱ | تو سُخَن گفتنِ بی‌لَب هَله خو کُن چو تَرازو | که نَمانَد لب و دَندانْ چو زِ دنیا گُذَر آید |
وجود انسان مانند بستر رودی است که برکات, نعمتها و آگاهی الهی مانند آب زلال از آن رد می شود. اگر این جریان دائمی را به خاطر ترس از تنگ دستی و قحطی و بینوایی مادی و معنوی با سنگ های خساست و بخل ببندیم و آنچه که از رزق و روزی به ما می رسد را نخوریم و ندهیم و نگه داریم, این جریان آب زلال بسته می شود و تبدیل به مردابی می شویم که فقط از آن صدای قورباغه و بوی آب گندیده خواهد آمد.
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- The dead would rend his shroud and rise from the tomb, if that dead man had tidings of my Idol. |
| ۲- What will dead and living do when he discovers something of Him? For if the mountain beheld Him, it would leap and advance. |
| ۳- I will not flee from blame, for the blame comes from you; from your bitterness all the taste of sugar comes to the soul. |
| ۴- Devour whatever has come to you, leave it not to store up, for you are on the banks of a running stream—when you have drunk, more will come. |
| ۵- Behold His fair handiwork, listen to His inspiration to the hearts; become entirely light of vision—all rapture comes from vision. |
| ۶- Do not despair, saying, “My life is gone, and the Friend has not come”; He comes betimes and out of season, He comes not only at dawn. |
| ۷- Be watchful and wakeful in season and out of season, for suddenly our King enters the eyes like ‘Uzaizi antimony. |
| ۸- When He enters this eye, this eye becomes like the sea; when He gazes on the sea, out of all its waters pearls come; |
| ۹- Not such a dead pearl that knows not its own essence, pearls will come all speaking, all seeking, altogether alive. |
| ۱۰- What do you know, what do you know what kind of mind and soul you are? It is God who knows and sees the virtue that belongs to men. |
| ۱۱- Become accustomed to speak without lips, like a balance, for lips and teeth do not remain when one passes from the world. |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!