غزل ۷۷۰ مولانا

۱	همه را بیازمودم زِ تو خوش‌تَرَم نَیامَد	چو فروشُدم به دریا چو تو گوهرم نَیامَد
۲	سَرِ خُنْب‌ها گُشادم زِ هزار خُم چَشیدم	چو شرابِ سَرکَشِ تو به لب و سَرَم نَیامَد
۳	چه عَجَب که در دلِ من گُل و یاسَمَن بِخَندد؟	که سَمَن‌بَریْ لَطیفی چو تو در بَرَم نَیامَد
۴	زِ پِی‌اَت مُرادِ خود را دو سه روز تَرک کردم	چه مُراد مانْد زان پَس که مُیَسَّرَم نَیامَد؟
۵	دو سه روز شاهی‌اَت را چو شُدم غُلام و چاکر	به جهان نَمانْد شاهی که چو چاکرم نَیامَد
۶	خِرَدم بِگُفت بَرپَر زِ مُسافرانِ گَردون	چه شِکَسته‌پا نِشینی که مُسافرم نَیامَد؟
۷	چو پَرید سویِ بامَت زِ تَنَم کبوترِ دل	به فَغان شُدم چو بُلبُل که کبوترم نَیامَد
۸	چو پیِ کبوترِ دلْ به هوا شُدم چو بازان	چه هُمایْ مانْد و عَنْقا که بَرابَرم نَیامَد؟
۹	بُرو ای تَنِ پَریشان تو و آن دلِ پشیمان	که زِ هر دو تا نَرَستَم دلِ دیگرم نَیامَد