مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۵۳ – داستانِ مشغول شُدنِ عاشقی به عشقْ‌نامه خواندن و مطالعه کردنِ عشقْ‌نامه درحُضورِ معشوقِ خویش و معشوقْ آن را ناپَسَند داشتن که طَلَبُ الدَّلیلِ عِنْدَ حُضورِ الْمَدْلولِ قَبیحٌ وَالْاِشْتِغالُ بِالْعِلْمِ بَعْدَ الْوصولِ اِلَی الْمَعْلومِ مَذْمومٌ

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

معشوقی عاشق خود را به پیش خود خواند و در کنار خود نشاند. عاشق خام طبع به جای آنکه از محضر معشوق حظّ و استفاده کافی برد انبوهی از نامه‌های سوزناک که در دوران هجران نوشته بود از جیب بیرون آورد و شروع کرد به خواندن آنها برای معشوق. چون خواندن از حد بیرون شد، حوصله معشوق سر رفت. معشوق با نگاهی تحقیرآمیز به او می‌نگرد و می‌گوید: اگر این نامه‌ها را برای من نوشته‌ای که تو الان در کنار منی و به وصالم رسیده‌ای، آیا خواندن نامه عاشقانه در هنگام وصال جز تلف کردن عمر نیست؟! عاشق در جواب می‌گوید: می‌دانم الان در حضورت نشسته‌ام اما نمی‌دانم چرا آن لذتی که از یاد تو در دوران فراق داشتم دیگر چنین حسی ندارم؟! معشوق می‌گوید: دلیل آن است که تو عاشق حالات مختلفی هستی که در من یافته ای ، پس من معشوق تو نیستم ، بلکه فقط خانه معشوق تو هستم .