مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۵۱ – دُعا کردنِ بَلْعَمِ باعور که موسی و قومَش را ازین شهر که حِصار دادهاند، بیمُراد باز گردان، و مُستَجاب شُدنِ دُعایِ او
۳۳۱۱ | بَلْعَمِ باعور را خَلْقِ جهان | سُغْبه شُد، مانندِ عیسیِّ زمان | |
۳۳۱۲ | سَجده ناوَرْدند کَس را دونِ او | صِحَّتِ رَنْجور بود اَفْسونِ او | |
۳۳۱۳ | پَنجه زد با موسی از کِبْر و کَمال | آنچُنان شُد که شَنیدَسْتی تو حال | |
۳۳۱۴ | صد هزار اِبْلیس و بَلْعَم در جهان | همچُنین بودهست پیدا و نَهان | |
۳۳۱۵ | این دو را مَشْهور گردانید اِله | تا که باشد این دو بر باقی گُواه | |
۳۳۱۶ | این دو دُزدْ آویخت از دارِ بُلند | وَرْنه اَنْدر قَهْر بَسْ دُزدان بُدَند | |
۳۳۱۷ | این دو را پَرچَم به سویِ شهر بُرد | کُشتگانِ قَهْر را نَتْوان شِمُرد | |
۳۳۱۸ | نازنینی تو، ولی در حَدِّ خویش | اللّهْ اللّهْ پا مَنِه از حَدّ بیش | |
۳۳۱۹ | گَر زنی بر نازنینتَر از خَودَت | در تَکِ هفتم زمین زیر آرَدَت | |
۳۳۲۰ | قِصّهٔ عاد و ثَمود از بَهرِ چیست؟ | تا بِدانی کَانْبیا را نازُکیست | |
۳۳۲۱ | این نِشانِ خَسْف و قَذْف و صاعِقه | شُد بیانِ عِزِّ نَفْسِ ناطِقه | |
۳۳۲۲ | جُمله حیوان را پِیِ انسان بِکُش | جُمله انسان را بِکُش از بَهرِ هُش | |
۳۳۲۳ | هُش چه باشد؟ عقل کُلِّ هوشْمَند | هوشِ جُزوی هُش بُوَد، اما نَژَند | |
۳۳۲۴ | جُمله حیواناتِ وحشی زآدمی | باشد از حیوانِ اِنْسی در کَمی | |
۳۳۲۵ | خونِ آنها خَلْق را باشد سَبیل | زان که وحشیاَند از عقلِ جَلیل | |
۳۳۲۶ | عِزَّتِ وَحشی بدین اُفتاد پَست | که مَر انسان را مُخالِف آمدهست | |
۳۳۲۷ | پس چه عِزَّت باشَدَت ای نادره | چون شُدی تو حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَه | |
۳۳۲۸ | خَر نَشایَد کُشت از بَهرِ صَلاح | چون شود وحشی، شود خونَش مُباح | |
۳۳۲۹ | گَرچه خَر را دانشِ زاجِر نبود | هیچ مَعْذورَش نمیدارد وَدود | |
۳۳۳۰ | پس چو وحشی شُد ازان دَمْ آدمی | کِی بُوَد مَعْذور؟ ای یارِ سَمی | |
۳۳۳۱ | لاجَرَم کُفّار را شُد خونْ مُباح | هَمچو وَحشی پیشِ نُشّاب و رِماح | |
۳۳۳۲ | جُفت و فرزندانَشان جُمله سَبیل | زان که بیعَقلَند و مَردود و ذَلیل | |
۳۳۳۳ | باز عقلی کو رَمَد از عقلِ عقل | کرد از عقلی به حیواناتْ نَقْل |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!