مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۵۰ – مُرتَد شُدنِ کاتِبِ وَحیْ به سَبَبِ آن که پَرتو وَحی بَرو زد، آن آیَت را پیش از پیغامبر صَلّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ بِخوانْد، گفت پس من هم مَحلِّ وَحی‌اَم
| ۳۲۴۱ | پیشْ از عُثمانْ یکی نَسّاخ بود | کو به نَسْخِ وَحیْ جِدّی می‌نِمود | |
| ۳۲۴۲ | چون نَبی از وَحی فَرمودی سَبَب | او همان را وا نِبِشتی بر وَرَق | |
| ۳۲۴۳ | پَرتوِ آن وَحیْ بر وِیْ تافْتی | او دَرونِ خویشْ حِکمَت یافتی | |
| ۳۲۴۴ | عینِ آن حِکمَت بِفَرمودی رَسول | زین قَدَر گُمراه شُد آن بوالْفُضول | |
| ۳۲۴۵ | کانچه می‌گوید رَسولِ مُسْتَنیر | مَر مرا هست آن حقیقت در ضَمیر | |
| ۳۲۴۶ | پَرتوِ اَنْدیشه‌اَش زد بر رَسول | قَهْرِ حَق آوَردْ بر جانَشْ نُزول | |
| ۳۲۴۷ | هم زِ نَسّاخی بَر آمَد، هم زِ دین | شُد عَدوِّ مُصْطَفی و دینْ به کین | |
| ۳۲۴۸ | مُصْطَفی فرمود کِی گَبْرِ عَنود | چون سِیَه گشتی اگر نور از تو بود؟ | |
| ۳۲۴۹ | گَر تو یُنْبوعِ اِلهی بودی‌یی | این چُنین آبِ سِیَه نَگْشودی‌یی | |
| ۳۲۵۰ | تا که ناموسَش به پیشِ این و آن | نَشْکَنَد، بَر بَست این او را دَهان | |
| ۳۲۵۱ | اَنْدرون می‌سوختَش هم زین سَبَب | توبه کردن می‌نَیارِست این عَجَب | |
| ۳۲۵۲ | آه می‌کرد و نبودش آهْ سود | چون دَرآمَد تیغ و سَر را دَر رُبود | |
| ۳۲۵۳ | کرده حَقْ ناموس را صد مَنْ حَدید | ای بَسا بَسته به بَندِ ناپَدید | |
| ۳۲۵۴ | کِبْر و کُفر آن‌سان بِبَست آن راه را | که نیارَد کرد ظاهر آه را | |
| ۳۲۵۵ | گفت اَغلْالاً فَهُمْ بِهْ مُقْمَحون | نیست آن اَغلْالْ بر ما از بُرون | |
| ۳۲۵۶ | خَلْفَهُمْ سَدًّا فَأَغْشَیْناهُمُ | می‌نَبینَد بَنْد را پیش و پَسْ او | |
| ۳۲۵۷ | رَنگِ صَحرا دارد آن سَدّی که خاست | او نمی‌داند که آن سَدِّ قَضاست | |
| ۳۲۵۸ | شاهِدِ تو سَدِّ رویِ شاهِد است | مُرشِدِ تو سَدِّ گفتِ مُرشِد است | |
| ۳۲۵۹ | ای بَسا کُفّار را سودایِ دین | بَندَشان ناموس و کِبْر و آن و این | |
| ۳۲۶۰ | بَندْ پنهان، لیکْ از آهن بَتَر | بَندِ آهن را کُند پاره تَبَر | |
| ۳۲۶۱ | بَندِ آهن را توان کردن جُدا | بَندِ غَیبی را نَدانَد کَس دَوا | |
| ۳۲۶۲ | مَرد را زنبور اگر نیشی زَنَد | طَبْعِ او آن لحظه بر دَفْعی تَنَد | |
| ۳۲۶۳ | زَخمِ نیش امّا چو از هستیِّ توست | غَمْ قَوی باشد، نگردد دَردْ سُست | |
| ۳۲۶۴ | شَرحِ این از سینه بیرون می‌جَهَد | لیکْ می‌تَرسَم که نومیدی دَهَد | |
| ۳۲۶۵ | نی مَشو نومید و خود را شاد کُن | پیشِ آن فَریادرَسْ فریاد کُن | |
| ۳۲۶۶ | کِی مُحِبِّ عَفو، از ما عَفو کُن | ای طَبیبِ رنجِ ناسورِ کُهُن | |
| ۳۲۶۷ | عکسِ حِکمَتْ آن شَقی را یاوه کرد | خود مَبین، تا بَر نیارَد از تو گَرْد | |
| ۳۲۶۸ | ای برادر بر تو حِکمَت جاریه‌ست | آن زِ اَبْدال است و بر تو عاریه‌ست | |
| ۳۲۶۹ | گَرچه در خود خانه نوری یافته‌ست | آن زِ همسایه‌یْ مُنَوَّر تافته‌ست | |
| ۳۲۷۰ | شُکر کُن، غِرِّه مَشو، بینی مَکُن | گوش دار و هیچ خودبینی مَکُن | |
| ۳۲۷۱ | صد دَریغ و دَردْ کین عاریَّتی | اُمَّتان را دور کرد از اُمَّتی | |
| ۳۲۷۲ | من غُلامِ آن کِه او در هر رِباط | خویش را واصِل نَدانَد بر سِماط | |
| ۳۲۷۳ | بَسْ رِباطی که بِبایَد تَرک کرد | تا به مَسْکَن دَر رَسَد یک روز مَرد | |
| ۳۲۷۴ | گَرچه آهنْ سُرخ شُد، او سُرخ نیست | پَرتوِ عاریَّتِ آتش‌زنی‌ست | |
| ۳۲۷۵ | گَر شود پُر نورْ روزَن یا سَرا | تو مَدان روشنْ مگر خورشید را | |
| ۳۲۷۶ | هر دَر و دیوار گوید روشَنَم | پَرتوِ غَیری ندارم، این مَنَم | |
| ۳۲۷۷ | پَس بگوید آفتاب ای نارَشید | چون که من غارِب شَوَم، آیَد پَدید | |
| ۳۲۷۸ | سَبزه‌ها گویند ما سَبز از خَودیم | شاد و خندانیم و بَس زیبا خَدیم | |
| ۳۲۷۹ | فَصْلِ تابستان بِگوید اِی اُمَم | خویش را بینید چون من بُگْذَرَم | |
| ۳۲۸۰ | تَن هَمی‌نازَد به خوبیّ و جَمال | روحْ پنهان کرده فَرّ و پَرّ و بال | |
| ۳۲۸۱ | گویَدَش ای مَزْبَله تو کیستی؟ | یک دو روز از پَرتوِ من زیستی | |
| ۳۲۸۲ | غُنْج و نازَت می‌نَگُنجَد در جهان | باش تا که من شَوَم از تو جَهان | |
| ۳۲۸۳ | گَرم‌دارانَت تو را گوری کَنَند | طُعْمهٔ ماران و مورانَت کُنَند | |
| ۳۲۸۴ | بینی از گَنْدِ تو گیرد آن کسی | کو به پیشِ تو هَمی مُردی بَسی | |
| ۳۲۸۵ | پَرتوِ روح است نُطْق و چَشم و گوش | پَرتوِ آتش بُوَد در آب، جوش | |
| ۳۲۸۶ | آن‌چُنان که پَرتوِ جانْ بر تَن است | پَرتوِ اَبْدالْ بر جانِ من است | |
| ۳۲۸۷ | جانِ جانْ چو واکَشَد پا را زِ جان | جانْ چُنان گردد که بی‌جانْ تَن بِدان | |
| ۳۲۸۸ | سَر از آن رو می‌نَهَم من بر زمین | تا گواهِ مَن بُوَد در روزِ دین | |
| ۳۲۸۹ | یَوْمِ دین که زُلْزِلَتْ زِلْزالَها | این زمین باشد گواهِ حال‌ها | |
| ۳۲۹۰ | کو تُحَدِّثْ جَهْرَةً اَخْبارَها | در سُخَن آید زمین و خارَه‌ها | |
| ۳۲۹۱ | فلسفی مُنْکِر شود در فکر و ظَن | گو بُرو سَر را بر آن دیوار زن | |
| ۳۲۹۲ | نُطْقِ آب و نُطْقِ خاک و نُطْقِ گِل | هست مَحْسوسِ حَواسِ اَهلِ دل | |
| ۳۲۹۳ | فلسفی کو مُنْکِرِ حَنّانه است | از حَواسِ اَوْلیا بیگانه است | |
| ۳۲۹۴ | گوید او که پَرتوِ سودایِ خَلْق | بَس خیالات آوَرَد در رایِ خَلْق | |
| ۳۲۹۵ | بلکه عکسِ آن فَساد و کُفرِ او | این خیالِ مُنْکِری را زَد بَرو | |
| ۳۲۹۶ | فلسفی مَر دیو را مُنْکِر شود | در همان دَمْ سُخرهٔ دیوی بُوَد | |
| ۳۲۹۷ | گَر ندیدی دیو را،خود را بِبین | بی‌جُنون نَبْوَد کَبودی بر جَبین | |
| ۳۲۹۸ | هرکِه را در دلْ شک و پیچانی است | در جهانْ او فلسفیْ پِنهانی است | |
| ۳۲۹۹ | می‌نِمایَد اِعْتِقاد و گاهْ گاه | آن رَگِ فَلْسَف کُند رویَش سیاه | |
| ۳۳۰۰ | اَلْحَذَر ای مؤمنان کان در شماست | در شما بَسْ عالَمِ بی‌مُنْتَهاست | |
| ۳۳۰۱ | جُمله هفتاد و دو مِلَّت در تو است | وَهْ که روزی آن بَرآرَد از تو دست | |
| ۳۳۰۲ | هرکِه او را بَرگِ آن ایمان بُوَد | هَمچو بَرگْ از بیمِ این لَرزان بُوَد | |
| ۳۳۰۳ | بر بِلیس و دیو زان خندیده‌‌یی | که تو خود را نیکْ مَردُم دیده‌یی | |
| ۳۳۰۴ | چون کُند جانْ بازگونه پوستین | چند واوَیلی بَرآیَد زَاهْلِ دین | |
| ۳۳۰۵ | بر دُکانْ هر زَرنِما خندان شُده‌ست | زان که سنگِ اِمْتِحانْ پنهان شُده‌ست | |
| ۳۳۰۶ | پَرده‌ای سَتّار از ما بَر مَگیر | باش اَنْدر اِمْتِحانْ ما را مُجیر | |
| ۳۳۰۷ | قَلْب پَهْلو می‌زَنَد با زَر به شب | اِنْتِظارِ روز می‌دارد ذَهَب | |
| ۳۳۰۸ | با زبانِ حالْ زَر گوید که باش | ای مُزَوَّر تا بَرآیَد روزْ فاش | |
| ۳۳۰۹ | صد هزاران سال اِبْلیسِ لَعین | بود زَابْدال و امیرُ الْمؤمنین | |
| ۳۳۱۰ | پَنجه زد با آدم از نازی که داشت | گشت رُسوا هَمچو سَرگینْ وَقتِ چاشْت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!