غزل ۱۴۳ مولانا

۱	دوش من پیغام کردم سویِ تو اِسْتاره را	گفتَمَش خِدمَت رَسان از من، تو آن مَه‌پاره را
۲	سَجده کردم گفتم این سَجده، بدان خورشید بَر	کو به تابش زَر کُند، مَر سنگ‌هایِ خاره را
۳	سینهٔ خود باز کردم، زَخم‌‌ها بِنْمودَمَش	گُفتَمَش از من خَبَر دِهْ، دِلْبَر خون‌خواره را
۴	سو به سو گشتم که تا طِفْلِ دِلَم خامُش شود	طِفْلْ خُسپَد، چون بِجُنبانَد کسی گَهْواره را
۵	طِفْلِ دل را شیر دِهْ، ما را زِ گَردش وارَهان	ای تو چاره کرده هر دَم، صد چو من بیچاره را
۶	شهرِ وَصْلَت بوده است آخِر ز ِاوَّل جایِ دل	چند داری در غریبی، این دلِ آواره را
۷	من خَمُش کردم وَلیکِن از پِیِ دَفعِ خُمار	ساقیِ عُشّاق گَردان، نَرگسِ خَمّاره را

#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry

۱- Yesterday I gave a star a message for you; I said to it, “Deliver my compliments to that one fair as the moon.”

۲- Prostrating myself, I said, “Convey this prostration to that sun who by his burning glow converts hard rocks to gold.”

۳- I opened my breast and showed it the wounds; I said to it Bear tidings of me to the Beloved who delights in drinking blood.”

۴- I rocked to and fro to hush the infant of my heart; the infant sleeps when the cradle is rocked.

۵- Give milk to the infant of my heart, deliver us from turning about, you who every moment succour a hundred helpless ones like me

۶- After all, in the first place the heart’s abode was the city of union; how long will you keep in exile this vagrant heart?

۷- I have relapsed into silence; but to ward off crop-sickness turn about, Osaki of the lovers, your vintner eye!