غزل ۱۴۶۹ مولانا

۱	بی‌خود شُده‌‌‌‌‌ام ‌لیکِن‌‌ بی‌‌خودتَر از این خواهم	با چَشمِ تو می‌گویم، من مَستِ چُنین خواهم
۲	من تاجْ‌‌ نمی‌‌خواهم، من تَختْ‌‌ نمی‌‌خواهم	در خِدمَتَت افتاده، بر رویِ زمین خواهم
۳	آن یارِ نِکویِ من، بِگْرفت گِلویِ من	گفتا که‌ چه می‌خواهی؟ گفتم که‌ همین خواهم
۴	با بادِ صَبا خواهم، تا دَم بِزَنَم لیکِن	چون من دَم خود دارم، هَمرازِ مِهین خواهم
۵	در حَلْقهٔ میقاتَم، ایمِن شُده ز آفاتَم	مومَم زِ پِیِ خَتْمَت، زان نَقْشِ نِگین خواهم
۶	ماهی دِگَر است ای جان اَنْدَر دلِ مَهْ پنهان	زین عِلْمِ یَقینَسْتَم، آن عینِ یَقین خواهم