غزل ۱۴۷۳ مولانا

۱	بیایید، بیایید، به گُلزار بِگَردیم	بَرین نُقطهٔ اِقْبال چو پَرگار بِگَردیم
۲	بیایید که امروز به اِقْبال و به پیروز	چو عُشّاقِ نوآموز، بَران یار بِگَردیم
۳	بَسی تُخم بِکِشتیم، بَرین شوره بِگَشتیم	بَران حَب که نَگُنجید در اَنْبار بِگَردیم
۴	هر آن رویْ که پُشت است به آخِر همه زشت است	بَران یارِ نِکورویِ وَفادار بِگَردیم
۵	چو از خویش به رَنجیم، زَبونِ شش و پَنجیم	یکی جانِبِ خُمخانهٔ خَمّار بِگَردیم
۶	دَرین غم چو نِزاریم، دَران دامْ شکاریم	دِگَر کار نداریم، دَرین کار بِگَردیم
۷	چو ما‌‌ بی‌‌سَر و پاییم، چو ذَرّاتِ هواییم	بَران نادره خورشیدْ قَمَروار بِگَردیم
۸	چو دولاب چه گردیم پُر از ناله و اَفْغان؟	چو اندیشهٔ‌‌ بی‌‌شَکْوَت و گفتار بِگَردیم