غزل ۱۴۷۴ مولانا

۱	حَکیمیم، طَبیبیم، زِ بَغداد رَسیدیم	بَسی عِلَّتیان را زِ غَمْ بازخَریدیم
۲	سَبَل‌ها‌‌‌ی ‌کُهُن را، غَمِ‌‌ بی‌‌سَر و بُن را	زِ رَگْ‌ها ‌ش و زِ پِیْ‌ها ‌ش، به چَنگاله کَشیدیم
۳	طَبیبانِ فَصیحیم، که شاگردِ مَسیحیم	بَسی مُرده گرفتیم، دَرو روحْ دَمیدیم
۴	بِپُرسید از آن‌ها، که دیدند نشان‌ها ‌	که تا شُکر بگویند، که ما از چه رَهیدیم
۵	رسیدند طَبیبانْ زِ رَهِ دورْ غریبان	غَریبانه نمودند دَواها که ندیدیم
۶	سَرِ غُصّه بکوبیم، غم از خانه بِروبیم	همه شاهِد و خوبیم، همه چون مَهِ عیدیم
۷	طَبیبانِ اِلهیم، زِ کَسْ مُزد نخواهیم	که ما پاکْ روانیم، نه طَمّاع و پَلیدیم
۸	مَپِنْدار که این نیز، هَلیله‌‌‌ست ‌و بَلیله‌ست	که این شُهره عَقاقیر زِ فردوس کَشیدیم
۹	حَکیمانِ خَبیریم، که قارورِه نگیریم	که ما در تَنِ رَنْجور، چو اندیشه دَویدیم
۱۰	دَهان باز مَکُن هیچ، که اغلب همه جُغدند	دِگَر لاف مَپّران که ما بازپَریدیم