غزل ۱۴۸۱ مولانا

۱	ما آتشِ عشقیم که در موم رَسیدیم	چون شمعْ به پروانهٔ مَظْلوم رَسیدیم
۲	یک حَملهٔ مَردانهٔ مَستانه بِکَردیم	تا عِلْم بِدادیم و به مَعْلوم رَسیدیم
۳	در مَنْزِلِ اوَّلْ به دو فَرسنگیِ هستی	در قافلهٔ اُمَّتِ مَرْحوم رَسیدیم
۴	آن مَهْ که نه بالاست نه پَست است، بِتابید	وان جا که نه محمود و نه مَذْمومْ رَسیدیم
۵	تا حَضرتِ آن لَعْل که در کَوْن نگُنجَد	بر کوریِ هر سنگْ دلِ شومْ رَسیدیم
۶	با آیَتِ کُرسی به سویِ عَرش پَریدیم	تا حَیّ بِدیدیم و به قَیّوم رَسیدیم
۷	امروز از آن باغْ چه با بَرگ و نَواییم	تا ظَنْ نَبَری خواجه که مَحْروم رَسیدیم
۸	ویرانه به بومان بِگُذاریم چو بازان	ما بومْ نِه ایم، اَرچه دَرین بوم رَسیدیم
۹	زُنّار گُسَسْتیم بَرِ قیصرِ رومی	تبریز بِبَر قِصّه که در روم رَسیدیم