غزل ۱۶۸۳ مولانا

۱	من که حیران زِ مُلاقاتِ تواَم	چون خیالی زِ خیالاتِ تواَم
۲	به مُراعات کُنی دِلْجویی	اُه که‌ بی‌دل زِ مُراعاتِ تواَم
۳	ذاتِ من نَقْشِ صفاتِ خوشِ توست	من مَگَر خود صِفَتِ ذاتِ تواَم
۴	گَر کَرامات بِبَخشَد کَرَمَت	مو به مو لُطف و کَرامات تواَم
۵	نَقْش و اندیشهٔ من از دَمِ توست	گویی اَلْفاظ و عباراتِ تواَم
۶	گاه شَهْ بودم و گاهَت بنده	این زمان هر دو نِیَم، ماتِ تواَم
۷	دلْ زُجاج آمد و نورَت مِصْباح	منِ‌ بی‌دل شده مِشکاتِ تواَم
۸	ای مُهَندس که تو را لوحَم و خاک	چون رَقَم مَحوِ تو وِاثْباتِ تواَم
۹	چه کُنم ذِکر که من ذکرِ تواَم	چه کُنم رای که رایاتِ تواَم
۱۰	سَنُریهِمْ شُد و فی اَنْفُسِهِم	هم تواَم خوان که زِ آیاتِ تواَم