غزل ۱۶۹۳ مولانا
| ۱ | من پاک بازِ عشقم تُخمِ غَرَض نکارم | پُشت و پناهِ فقرم پُشتِ طَمَع نَخارم | |
| ۲ | نی بَندِ خَلْق باشم نی از کسی تَراشَم | مُرغِ گُشاده پایَم بَرگِ قَفَص ندارم | |
| ۳ | من ابرِ آب دارم چَرخِ گُهَرنِثارم | بر تشنگانِ خاکی آبِ حَیات بارم | |
| ۴ | موسی بِدید آتش آن نور بود دِلْخَوش | من نیز نورم ای جان گرچه زِ دورْ نارم | |
| ۵ | شاخِ درختْ گَردان اصلِ درختْ ساکِن | گرچه که بی‌قَرارم در روحْ بَرقَرارم | |
| ۶ | من بوالْعَجَب جهانم در مُشتِ گِل نَهانَم | در هر شبی چو روزَم دَر هر خَزانْ بهارم | |
| ۷ | با مُرغِ شبْ شَبَم من با مُرغِ روزْ روزَم | امّا چو با خود آیم زین هر دو بر کِنارم | |
| ۸ | آن لحظه با خود آیم کَزْ مَحْو بی‌خود آیم | شش دانگْ آن گَهَم که بیرون زِ پنج و چارم | |
| ۹ | جانِ بَشَر به ناحَق دَعویش اختیار است | بی‌اختیار گردد در فَرِّ اختیارم | |
| ۱۰ | آن عقلِ پُر هُنر را بادی‌ست در سَرِ او | آن بادِ او نَمانَد چون باده‌‌یی دَرآرَم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!