غزل ۱۷۰۶ مولانا
| ۱ | بَرخیز تا شَراب به رَطْل و سَبو خوریم | بَزمِ شَهَنشَه‌ست، نه ما باده میخَریم | |
| ۲ | بَحْری‌ست شهریار و شَرابی‌ست خوش‌گُوار | دَردِهْ شَرابِ لَعْل، بِبین ما چه گوهریم | |
| ۳ | خورشیدْ جامِ نور چو بَرریخت بر زمین | ما ذَرّه وار مَست بَرین اوجْ بَرپَریم | |
| ۴ | خورشیدِ لایَزال چو ما را شَراب داد | از کِبْر در پیالهٔ خورشید نَنْگَریم | |
| ۵ | پیش آر آن شَرابِ خِرَدسوزِ دِلْفُروز | تا هَمچو دلْ زِ آب و گِلِ خویش بُگْذَریم | |
| ۶ | پُرخواره‌ایم کَزْ کَرَمِ شاهْ واقِفیم | در شُربْ سابِقیم و به خِدمَتْ مُقَصّریم | |
| ۷ | زیرا که سُکرْ مانِعِ خِدمَت بُوَد یَقین | زین سو چو فَربهیم، بِدان سویْ لاغَریم | |
| ۸ | نوری که در زُجاجه و مِشکاة تافته‌ست | بر ما بِزَن که ما زِ شُعاعَش مُنَوَّریم | |
| ۹ | بس گرم و سرد شُد دل ازین باده چون تَنور | دَرسوزمان چو هیزُم، تا هیچ نَفْسریم | |
| ۱۰ | چون شیشهٔ فَلَک، پُر از آتش شُده‌ست جان | چون کوره بَهرِ ما که مِس و قَلْب یا زَریم | |
| ۱۱ | ای گُلْعِذار، جامِ چو لاله به مَجْلِس آر | کَزْ ساغَرِ چو لاله، چو گُلْ یاسمین بَریم | |
| ۱۲ | خوش خوش بیا و اصلِ خوشی را به بَزم آر | با جُمله ما خوشیم، ولی با تو خوشتَریم | |
| ۱۳ | ای مُطرب آن ترانهٔ تَر بازگو، بِبین | تو تَریّ و لَطیفی و ما از تو تَرتَریم | |
| ۱۴ | اَنْدَرفَکَن زِبانگ و خروشِ خوشَت صَدا | در ما، که در وَفایِ تو چون کوهِ مَرمَریم | |
| ۱۵ | آن دَم که از مسیحْ تو میراث بُرده‌یی | در گوشِ ما بِدَم، که چو سُرنایْ مُضْطَریم | |
| ۱۶ | گر چه دَهان پُر است زِ گفتارْ لَب بِبَند | خاموش کُن که پیشِ حَسودانِ مُنْکریم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!