غزل ۱۷۱ مولانا

۱	چون نِمایی آن رُخِ گُلْرَنگ را	از طَرَب در چَرخ آری، سنگ را
۲	بارِ دیگر سَر بُرون کُن از حِجاب	از برایِ عاشقانِ دَنگ را
۳	تا که دانش گُم کُند مَر راه را	تا که عاقل بِشْکَنَد فَرهنگ را
۴	تا که آب از عَکسِ تو گوهر شود	تا که آتش واهِلَد مَر جنگ را
۵	من نخواهم ماه را با حُسنِ تو	وان دو سه قِنْدیلَکِ آوَنگ را
۶	من نگویم آیِنِه با رویِ تو	آسْمانِ کُهنهْ پُر زَنگ را
۷	دَردَمیدی، وافَریدی باز تو	شکلِ دیگر این جهانِ تَنگ را
۸	در هوایِ چَشمِ چون مِرّیخِ او	ساز دِهْ ای زُهره باز آن چَنگ را

#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry

۱- When you display that rosy cheek, you set the stones a-spinning for joy.

۲- Once again put forth your head from the veil, for the sake of the dumbstruck lovers,

۳- That learning may lose the way, that the man of reason may break his science to pieces;

۴- That water through your reflection may convert to a pearl, that fire may abandon warfare.

۵- With your beauty, I desire not the moon, neither those two or three hanging little lanterns.

۶- With your face, I do not call the ancient, rusty heavens a mirror.

۷- You breathed, and created anew in another shape this narrow world.

۸- In desire for his Mars-like eye, play, Venus, again that harp!