غزل ۱۷۱۰ مولانا
| ۱ | با رویِ تو زِ سَبزه و گُلْزار فارغیم | با چَشمِ تو زِ باده و خَمّار فارغیم | |
| ۲ | خانه گِرو نهاده و در کویِ تو مُقیم | دُکّانْ خَراب کرده و از کار فارغیم | |
| ۳ | رَختی که داشتیم به یَغْما بِبُرد عشق | از سود و از زیان و زِ بازار فارغیم | |
| ۴ | دَعویِّ عشقْ وانگَه ناموس و نام و نَنگ؟ | ما نَنگ را خریده و از عار فارغیم | |
| ۵ | غَم را چه زَهره باشد تا نامِ ما بَرَد؟ | دستی بِزَن که از غَم و غَمخوار فارغیم | |
| ۶ | ای روتُرُش که کاله گِران است چون خَرَم؟ | بُگْذر، مَخَر، که ما زِ خریدار فارغیم | |
| ۷ | ما را مُسَلَّم آمد شادیّ و خوشدلی | کَزْ باد و بودِ اندک و بسیار فارغیم | |
| ۸ | بَررفت و بَرگُذشت سَرِ ما زِ آسْمان | کَزْ ذوقِ عشقْ از سَر و دَسْتار فارغیم | |
| ۹ | ما لاف می‌زنیم و تو اِنْکار می‌کُنی | زِ اقْرارِ هر دو عالَم و زِ انْکار فارغیم | |
| ۱۰ | مُشتی سگان نِگَر که به هم دَرفُتاده‌اند | ما سگ نَزاده‌ایم و زِ مُردار فارغیم | |
| ۱۱ | اَسْرارِ تو خدایْ هَمی‌داند و بس است | ما از دَغا و حیلَت و مَکّار فارغیم | |
| ۱۲ | درسی که عشق داد، فراموش کِی شود؟ | از بَحث و از جِدال و زِ تَکرار فارغیم | |
| ۱۳ | پنهانْ تو هر چه کاری، پیدا بِرویَد آن | هر تُخم را که خواهی، میکارْ فارغیم | |
| ۱۴ | آهنرُبایِ جَذبِ رَفیقان کَشید حرف | وَرْ نی دَرین طَریقْ زِ گُفتار فارغیم | |
| ۱۵ | با نورِ رویِ مَفْخَرِ تبریز، شَمسِ دین | از شَمسِ چَرخِ گُنبَدِ دَوّار فارغیم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
سلام
بیت دهم ، درافتاده‌اند و نزاده‌ایم، به نیم فاصله نیاز دارند