غزل ۱۷۱۱ مولانا

۱	بُگشایْ چَشمِ خود که از آن چَشمْ روشنیم	حاشا که چَشمِ خویش از آن رویْ بَرکَنیم
۲	پَروانه‌ای تو، بَهرِ تو بِفْروز سینه را	تا خویش را زِ عشقْ بر آن سینه بَرزَنیم
۳	بِفْزایْ خوفِ عشق، نخواهیم ایمِنی	زیرا زِ خوفِ عشقِ تو ما سَخت ایمِنیم
۴	پروانه را زِ شمعِ تو هر روز مُژده‌ای‌ست	یعنی که ماتْ شو، که‌ هَمی‌ ماتْ ضامِن‌ایم
۵	شادیم آن زمان که تو دَعوی کُنی که من	بی من شویم از خود، وَزْ عشقْ صد مَنیم
۶	تا باغ گُلْسِتانِ جَمالِ تو دیده‌ایم	چون سَرْو سَربُلند و زَبان‌وَر چو سوسَنیم
۷	بر گُلْشَنِ زَمانه بُرو آتشی بِزَن	زیرا زِ عشقِ رویِ تو، زان سویِ گُلْشَنیم
۸	ای آنکه سُست‌دل شُده‌ای در طَریقِ عشق	در ما گُریز زود، که ما بُرجِ آهنیم
۹	از ذوقِ آتشِ شَهِ تبریز، شَمسِ دین	داریم آبِ رو و همه مَحضِ روغنیم