غزل ۱۷۸۶ مولانا
| ۱ | دُزدیده چون جان میرَوی، اَنْدَر میانِ جانِ من | سَروِ خُرامانِ مَنی، ای رونَقِ بُستانِ من | |
| ۲ | چون میرَوی بی‌من مَرو، ای جانِ جان بی‌تَن مَرو | وَزْ چَشمِ من بیرون مَشو، ای شُعلهٔ تابانِ من | |
| ۳ | هفت آسْمان را بَردَرَمَ، وَزْ هفت دریا بُگْذَرم | چون دِلْبَرانه بِنْگَری در جانِ سَرگَردانِ من | |
| ۴ | تا آمدی اَنْدَر بَرَم، شُد کُفر و ایمانْ چاکرم | ای دیدنِ تو دینِ من، وِیْ رویِ تو ایمانِ من | |
| ۵ | بی‌پا و سَر کردی مرا، بی‌خواب و خَور کردی مرا | سَرمَست و خندان اَنْدَرآ، ای یوسُفِ کَنْعانِ من | |
| ۶ | از لُطفِ تو چو جان شُدم، وَزْ خویشتن پنهان شُدم | ای هستِ تو پنهان شُده در هستیِ پنهانِ من | |
| ۷ | گُلْ جامه‌دَر از دستِ تو، ای چَشمِ نَرگسِ مَستِ تو | ای شاخها آبَسْتِ تو، ای باغِ بی‌پایانِ من | |
| ۸ | یک لحظه داغَم می‌کَشی، یک دَم به باغَم می‌کَشی | پیشِ چراغَم می‌کَشی، تا وا شود چَشمانِ من | |
| ۹ | ای جانِ پیش از جان‌ها، وِیْ کانِ پیش از کان‌ها | ای آنِ پیش از آنها، ای آنِ من، ای آنِ من | |
| ۱۰ | مَنْزلْگَهِ ما خاک نی، گَر تَن بِریزد باک نی | اندیشه‌ام اَفْلاک نی، ای وَصلِ تو کیوانِ من | |
| ۱۱ | مَر اهلِ کَشتی را لَحَدْ در بَحْر باشد تا اَبَد | در آبِ حیوان مرگ کو، ای بَحْرِ من عُمّانِ من | |
| ۱۲ | ای بویِ تو در آهِ من، وِیْ آهِ تو هَمراهِ من | بر بویِ شاهنشاهِ من، شُد رنگ و بو حیرانِ من | |
| ۱۳ | جانم چو ذَرّه در هوا، چون شُد زِ هر ثِقْلی جُدا | بی‌تو چرا باشد؟ چرا؟ ای اصلِ چار ارکانِ من | |
| ۱۴ | ای شَهْ صَلاحُ الدّینِ من، رَه دانِ من، رَه بینِ من | ای فارغ از تَمکینِ من، ای بَرتَر از امکانِ من |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- Stealthily as the soul, you are going in the midst of my soul; O luster of my garden, you are my gracefully moving cypress. |
| ۲- When you go, go not without me; soul of my soul, go not without my body, and depart not out of my sight, O my blazing torch. |
| ۳- I tear up the seven heavens and pass beyond the seven seas, when lovingly you gaze into my giddy soul. |
| ۴- Since you came into my bosom, infidelity and faith are my servitors, O you whose vision is my religion, whose face is my faith. |
| ۵- You have made me headless and footless, you have made me sleepless and foodless; |
| enter drunken and laughing, O my Joseph of Canaan. |
| ۶- Through your grace I have become soul-like and have become hidden from myself, O you whose being has become hidden in my hidden being. |
| ۷- The rose rends its garment because of you, O you with whom the narcissus’ eye is intoxicated, |
| of whom the branches are pregnant, you my infinite garden. |
| ۸- One moment you brand me, the next you draw me into the garden; you draw me before the lamp so that my eyes may be opened. |
| ۹- O soul before all souls, O mine before all mines, O moment before all moments, O my very own, O my very own! |
| ۱۰- Our resting place is not earth; though the body crumbles, it matters not. My thought is not the skies, O you, union with whom is my heaven. |
| ۱۱- The grave of mariners is the sea forevermore; in the water of life where is death, O you, my Sea, my Ocean? |
| ۱۲- O you whose scent is in my sigh, whose sigh is my fellow traveler, in the hope of my Emperor color and scent have become distraught with me. |
| ۱۳- My soul, since like a mote in the air it has become separated from all heaviness, |
| why should it be without you, O origin of my four elements? |
| ۱۴- O my king Salāḥ al-Dīn, you who know my way and see my way, |
| you who are free of concern with my little dignity, loftier than my potentiality. |
مثنوی یعنی زندگی دوباره یعنی به آرامش رسیدن از درون یعنی مبرا شدن از هرچه پلیدیست. از مدیریت سایت کمال تشکر را دارم بسیار زیبا بود
با سلام و درود ، ممنونم از طراحی سایت و زحماتتون
فقط ممنون میشم شرح و تفسیر مثنوی و غزلیات رو هم اضافه بفرمایید تا مخاطبان سایت و شعر فارسی لذت و بهره بیشتری ببرند ، سپاس بیکران