غزل ۲۴۹ مولانا
| ۱ | دلْ بَرِ ما شُده‌ست دِلْبرِ ما | گُلِ ما بی‌حَد است و شِکَّرِ ما | |
| ۲ | ما همیشه میانِ گُل شِکَریم | زان دِل ما قَوی‌ست در بَرِ ما | |
| ۳ | زَهره دارد حوادثِ طَبَعی | که بِگَردد به گِردِ لشکرِ ما؟ | |
| ۴ | ما به پَر می‌پَریم سویِ فَلَک | زان که عَرشی‌ست اصلِ جوهرِ ما | |
| ۵ | ساکنانِ فَلَک بَخور کنند | از صِفاتِ خوشِ مُعَنْبَرِ ما | |
| ۶ | همه نسرین و اَرغَوان و گُل است | بر زمینْ شاهراهِ کشورِ ما | |
| ۷ | نه بِخَندد نه بِشْکُفد عالَم | بی نَسیمِ دَمِ مُنَوَّرِ ما | |
| ۸ | ذَرّه‌هایِ هوا پَذیرد روح | از دَمِ عشقِ روحْ پَروَرِ ما | |
| ۹ | گوش‌ها گشته‌اند مَحرمِ غَیب | از زبان و دلِ سُخَن وَرِ ما | |
| ۱۰ | شَمسِ تبریز ابرسوز شُده ست | سایه‌اَش کَم مَباد از سَرِ ما |
تعقیب
[…] ذَرّه‌هایِ هوا پَذیرد روح از دَمِ عشقِ روحْ پَروَرِ ما […]
[…] زَهره دارد حوادثِ طَبَعی که بِگَردد به گِردِ لشکرِ ما؟ […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!