غزل ۲۷۸۹ مولانا
| ۱ | پیشِ شمعِ نورِ جان، دل هست چون پَروانه‌‌‌‌یی | در شُعاعِ شمعِ جانان، دلْ گرفته خانه‌‌‌‌یی | |
| ۲ | سَرفَرازی، شیرگیری، مَستِ عشقی، فِتْنه‌‌‌‌یی | نَزدِ جانانْ هوشیاری، نَزدِ خود دیوانه‌‌‌‌یی | |
| ۳ | خشم‌شکلی، صُلح‌جانی، تَلْخ‌رویی، شِکَّری | من بدین خویشی ندیدم، در جهانْ بیگانه‌‌‌‌یی | |
| ۴ | با هزارانْ عقلِ بینا، چون بِبینَد رویِ شمع | پَرِّ او در پایْ پیچَد، دَرفُتَد مَستانه‌‌‌‌یی | |
| ۵ | خَرمَنِ آتش، گرفته صَحنِ صَحراهایِ عشق | گندمِ او آتشین و جانِ او پیمانه‌‌‌‌یی | |
| ۶ | نور گیرد جُمله عالَم، بر مِثالِ کوهِ طور | گَر بگویم بی‌حِجاب از حالِ دلْ افسانه‌‌‌‌یی | |
| ۷ | شمع گویم یا نِگاری، دِلْبَری، جانْ‌پَروَری | مَحْضِ روحی، سَروقَدّی، کافِری، جانانه‌‌‌‌یی | |
| ۸ | پیشِ تَختَش پیرمردی، پایْ‌کوبان، مَست‌وار | لیک او دریایِ عِلْمی، حاکِمی، فَرزانه‌‌‌‌یی | |
| ۹ | دامَنِ دانش گرفته زیرِ دَندان‌ها، وَلیک | کَلْبَتَیْنِ عشق نامانده دَرو دَندانه‌‌‌‌یی | |
| ۱۰ | من زِ نورِ پیرْ والِه، پیر در معشوقْ مَحو | او چو آیینه یکی‌رو، من دوسَر چون شانه‌‌‌‌یی | |
| ۱۱ | پیر گشتم در جَمال و فَرِّ آن پیرِ لَطیف | من چو پروانه دَرو، او را به من پَروانه‌‌‌‌یی | |
| ۱۲ | گفتم آخِر ای به دانش اوسْتادِ کایِنات | در هُنر اقلیم‌هایی، لُطف کُن کاشانه‌‌‌‌یی | |
| ۱۳ | گفت گویم من تو را، ای دوربینِ بَسته‌چَشم | بِشْنو از من پَندِ جانی، مُحکَمی پیرانه‌‌‌‌یی | |
| ۱۴ | دانش و دانا حکیم و حِکْمَت و فرهنگِ ما | غَرقه بین تو در جَمالِ گُل‌رُخی، دُردانه‌‌‌‌یی | |
| ۱۵ | چون نِگَه کردم چه دیدم؟ آفتِ جان و دلی | ای مُسلمانان زِ رَحْمَت یاری‌یی یارانه‌‌‌‌یی | |
| ۱۶ | این همه پوشیده گفتی، آخِر این را بَرگُشا | از حسودانْ غَم مَخور، تو شرح دِهْ مَردانه‌‌‌‌یی | |
| ۱۷ | شَمسِ حَقّ و دینِ تبریزی، خداوندی کَزو | گشت این پَس‌مانده، اَنْدَرعشقِ او پیشانه‌‌‌‌یی |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
بسیار عالی و زیبا بود هم غزل هم با خوانش دکتر سروش
عالی مثل بقیه ی غزل های مولانا
تشکر مجدد از زحمات وب سایت عالی تون