غزل ۲۷۹۶ مولانا

۱	ای کِه جان‌ها خاکِ پایَت، صورت‌اَنْدیش آمدی	دست بر دَر نِهْ دَرآ، در خانهٔ خویش آمدی
۲	نیست بر هستی شِکَستی، گَرد چون اَنْگیختی؟	چون تو پس کردی جهان، چونی چو واپیش آمدی؟
۳	در دو عالَم قاعده نیش است، وان‌گَه ذوقِ نوش	تو وَرایِ هر دو عالَم، نوشِ‌ بی‌نیش آمدی
۴	خویش را ذوقی بُوَد، بیگانه را ذوقِ نُوی	هم قدیمی، هم نُوی، بیگانه و خویش آمدی
۵	بر دل و جانِ قَلَنْدَر، ریش و مَرهَم هر دو تو	فَقر را ای نورِ مُطلَق، مَرهَم و ریش آمدی
۶	کیشِ هفتاد و دو مِلَّت جُمله قُربان تواَند	تا تو شاهنشاه، باقُربان و باکیش آمدی
۷	ای کِه بر خوانِ فَلَک با ماه همکاسه شُدی	ماه را یک لُقمه کردی، کافتابیش آمدی
۸	عقل و حِسْ مهتاب را کِی گَزْ تواند کرد، لیک	دانَدی خورشید،‌ بی‌گَز، کَزْ مِهانْ بیش آمدی
۹	عشقِ شَمسُ الدّینِ تبریزی، که عیدِ اَکْبَر است	کِی تو را قُربان کُند؟ چون لاغَری میش آمدی