غزل ۲۷۹۸ مولانا

۱	در دو چَشمِ من نِشین، ای آن کِه از منْ من تَری	تا قَمَر را وانِمایَم، کَزْ قَمَر روشن‌تَری
۲	اَنْدَرآ در باغ، تا ناموسِ گُلْشَن بِشْکَند	زان که از صد باغ و گُلْشَن، خوش‌‌تَر و گُلْشَن‌تَری
۳	تا که سَرو از شَرمِ قَدَّت، قَدِّ خود پنهان کُند	تا زبانْ اَنْدَرکَشَد سوسن، که تو سوسن‌تَری
۴	وَقتِ لُطف ای شمعِ جان مانندِ مومی نَرم و رام	وَقتِ ناز از آهنِ پولاد، تو آهن‌تَری
۵	چون فَلَک سَرکَش مَباش، ای نازنین کَزْ نازِ او	نَرم گَردی چون زمین، گَر از فَلَک توسَن‌تَری
۶	زان بُرون انداخت جوشَنْ حَمزه وَقتِ کارْزار	کَزْ هزاران حِصْن و جوشَن، روح را جوشَن‌تَری
۷	زان سَبَب هر خَلْوَتی، سوراخِ روزَن را بِبَست	کَزْ برایِ روشنی، تو خانه را روشن‌تَری